ola!
jeijj! föstudagur. því veija ég, ekki er ég að fara að drekka gott vín í kveld, oneiiiii! en það er hins vegar helgarfrí og þau eins og allir kann ég sko svo sannarlega að meta. hvað mun ég gera? kannski græt ég, kannski hlæ ég, kannski dey ég og kannski fæ ég gubbupest. ég þarf allavega að skipta um kattasand og ef hullmazter ætlar ekki í eitthvað vitleysisrugl fyrir einhverja andskotans kvikmynd er safnadagur hjá okkur á morgun. það hef ég ekki gert í háa herrans tíð. kannski aldrei.
ég var vakin af henni prumpu minni(eldri læðan mín og ein af þremur köttum heimilisins) kl. hálf 6 í morgun. hún gerir þetta stundum að ég held eingöngu til að pirra mig. svo stendur hún bara og starir á mig og ef ég dirfist að loka augunum aftur krafsar hún í augnlokin á mér. allt mjög furðulegt. en hins vegar þegar ég vakna svona á einhverjum furðulegum tíma er eins og hugurinn sé ekki alveg á sínum stað. ég fæ til dæmis óskapleg kvíðaköst þegar ég í þessu ástandi á næturnar yfir hlutum sem dags daglega angra mig svo til ekkert. t.d. getur tilhugsunin um tannlæknaferð grætt mig í þessu ástandi og þetta er oftast tíminn sem ég fæ gígantískar áhyggjur af holdarfari mínu, finnst ég vera afskaplega ólöguleg og viðurstyggileg. svona er þetta bara og ég kann enga skýringu á þessu. og í nótt fékk ég einmitt eitt af þessum kvíðaköstum.
þegar ég var yngri og ástfangin af seinasta kærastanum mínum, blessuð sé minning hans fékk ég mér tattú með listamannsnafninu hans á öklann á mér. þá vorum við bara búin að vera saman í tvo mánuði og ég hélt við myndum giftast. svona getur maður nú verið heillaður af einni manneskju. en því fór sem fór og í dag er ég skotin í rafvirkjanum sem er ekki listamaðurinn á öklanum á mér. ég er ekki að gefa til kynna með þessu að ég ætli núna að láta tattúvera á mig "rafvirkinn" heldur er ég í stökustu vandræðum með hvað ég eigi að gera við þetta gamla tattú. og yfir þessu barðist angist mín í nótt. mikið get ég nú verið skrýtin...
see ya og góða helgi!
gestabók