ola! jibbsí flippsí typsí! föstudagur! og andskotans því ég er að vinna alla helgina. en ekkert stöðvar samt the typsí lady...
vara að afgreiða gamlan mann áðan. og nú hugsið þið; ,, ohh nei, önnur saga af gömlum manni..." en það er ekki þannig, þessi er nefnilega dáldið merkileg... þegar hann var farinn, að er virtist vandræðalaust út úr búðinni, tók ég eftir því að hann hafði gleymt stafnum sínum. ég var ekki einu sinni viss um að þetta væri stafurinn hans fyrst hann hafði komist út úr búðinni án tilhlýðilegra vandræða, óhaltrandi og allt. engu að síður kom þessi sami gamli maður stuttu seinna aftur, valhoppandi að sækja stafinn sinn. þetta skil ég ekki og spurning mín er þessi: hvers vegna að vera með staf þegar þess ber ekki nauðsyn? er þetta einhvers konar stöðutákn hjá gamalmennum? og hvaða stöðu eru þau að standa vörð um? ég nota ekki bleyju! ég þarf ekki að borða matinn minn stappaðann! mér er spurn...
með kveldið... hvað ætti ég að gera? freistandi er að ganga kannski aðeins um bæinn að lokinni vinnu, fá sér kaffibolla eða tvo á hressó. síðan heim í heitt og notalegt, ferskjuilmandi búbblubað. borða góðan kvöldverð í tiger náttfötunum og stara svo hugfangin með rauðvínsglas á sjónvarpið það sem eftir lifir kvölds. það ku vera góð dagskrá í kveld. kannski einum of bridget jones en ég er að fara að vinna í fyrramálið! hins vegar gæti ég líka ætt í ríkið um leið og ég er búin að vinna, hent mér heim í sturtu, sett á mig andlitið og orðið typsí lady í kvöld. mig langar líka svo að dansa. það eru samt allir að læra. fjárans nemar... jæja! það hlýtur að rætast úr þessu öllu saman. hafið þið það annars gott pysjurnar mínar.
see ya!
gestabók