ó gluð, ó gluð, ó gluð! af hverju er enginn hjá mér? AF HVERJU??? það var dordingull í hárinu á mér... ég þarf að fá áfallahjálp eða fara á bráðavaktina að láta sprauta mig niður. djöfulsins andskotans helvítis fjandans pöddu-ógeð-viðbjóður! litli svertinginn sem er alltaf að þukla á hárinu á mér hefur látið hann þarna, dordingulinn. ég er sannfærð um það! drottinn minn! ég er með gæsahúð og hroll og ég verð að fara í sturtu. mér finnst ég hafa verið saurguð. hvað ætli hann hafi verið búinn að vera þarna lengi? kannski búinn að verpa í kúpuna á mér. gluð hjálpi mér! og í þokkabót var ég að tala við manninn í 118 þegar ég allt í einu sá út undan mér þennan ferlíkis dordingul hanga úr hausnum á mér... að sjálfsögðu gat ég ekki hegðað mér samkvæmt tilfinningu, annars hefði 118 misst heyrnina þegar ég hefði öskrað. ég tók dordingulinn af mikilli yfirvegun og ró, lagði hann á borðið og kramdi með sígarettupakkanum mínum. og allan tímann náði ég að halda uppi samræðum, eða eins miklar og samræðurnar verða við 118 í símann. þetta er afrek í sjálfu sér. ég hélt ró minni og er með kraminn dordingul á sígarettupakkanum mínum. ég er farin í sturtu...