okkur tókst að fara "snemma" að sofa, allavega svona miðað við venjulega. það er samt fyndið og ekki fyndið af því að þetta bitnar á daglegu lífi manns en þegar maður er kominn upp í rúm með þeim sem að maður er alveg óskaplega skotinn í er svefn það síðasta sem að maður vill. ég er ekki bara að tala um dónalega hluti heldur nærveru hinnar manneskjunnar. að spjalla saman um allt og ekkert, vera væmin, horfast í augu og tala um hvað maður er skotinn. það er yndislegt... ugh! ég er að verða verulega pirrandi og ælu-valdandi held ég. kannski ég taki mér blogg-pásu á meðan ég er svona "þjökuð" af ást.