fór til geðlæknisins snemma í morgun og reyndi þ.a.l. nýja strætókerfið í fyrsta skipti. ég hef fram að þessu lítið leitt hugann að því, annað en móðir mín sem ég held að hafi samtals talað um nýja strætókerfið við mig í tíu klukkutíma og ég vissi þess vegna ekki alveg hverju ég ætti von á. og þar sem að hún, geðlæknirinn asnaðist til að flytja stofuna sína upp í það vesæla helvíti á jörðu sem mosfellsbær er lá leið mín þangað. en nú er tíðin önnur, nú þarf ekki að taka sjö strætóa og vera tvo tíma á leiðinni upp í mosfellsbæ. vagninn stoppar bara á hlemmi núna og ég var tæpan hálftíma á leiðinni, það er ágætt. annars fékk ég vægt taugaáfall og viðbjóðs-nostalgíu kast þegar ég rúntaði þarna um. sá húsin sem ég hékk í heima hjá gömlum vinum, tré sem ég gróðursetti þegar ég var í andskotans únglingavinnunni, gamla skólann minn og þar sem læknirinn er með stofuna hékk ég iðulega fyrir utan á síðkvöldum, 14 ára, dauðadrukkin af landa og í kraftgalla... stundum í únglingasleik ef að ég var "heppin". djöfull skal ég aldrei búa í mosfellsbæ aftur! en að öllu þessu slepptu var ósköp gott að fá að tala út um allt, kollurinn á mér skýrðist aðeins og ég held m.a.s. að ég hafi orðið enn ástfangnari en ég var þegar ég vaknaði í morgun, ef það er hægt. úff hvað ég er ástfangin, ég er að fá legusár af ást...