á laugardaginn fórum við í bónus og versluðum fyrir tuttugu manna afmælisveislu, með mér og erninum og tveimur börnum meðtöldum (ekki okkar), eða það sem ég hélt að myndi verða tuttugu manna afmælisveisla... við eigum ekki mikla peninga um þessar mundir, eiginlega enga sem má eyða en gátum þó verslað í ágætis veislu fyrir tæpar 5000 krónur þar sem boðið yrði uppá fylltar tortilla pönnukökur, heitan saumaklúbbsrétt með skinku & aspas, franska súkkulaðiköku (líka til að kata systir sæi að ég gæti gert hana) og vöfflur af því að mamma og pabbi gáfu okkur vöfflujárn í jólagjöf.
útaf þunglyndinu og lyfjunum hef ég ekki verið uppá mitt besta seinustu vikur og jafnvel mánuði og þá reynir kannski á þolrif þeirra sem standa mér næst. ég er ekkert leiðinleg við neinn eða andstyggileg, ég er bara ekkert sérlega félagslynd og finnst best að vera bara ein í þessu ástandi af því að ég hef enga sérstaka ánægju af því að íþyngja fólki með þessu (bloggið er dagbókin mín). ég fer ekki útá djammið, þó þess virðist þurfa til að ákvarða einhverja fáránlega stöðu innan samfélagsins, af því að ef ég drekk áfengi líður mér ekki vel og ég viðurkenni fúslega að edrú nenni ég ekki að djamma. auk þess gera lyfin mig afskaplega þreytta á líkama og sál og ég er bara að bíða og vona að því helvíti fari að ljúka og líkaminn taki lyfin sem fyrst í sátt. en það þýðir ekki að mér þyki ekki vænt um fólk, vini mína og ættingja og þar sem að ástand mitt undanfarið hefur ekki boðið uppá mikið langaði mig til þess að halda þessa afmælisveislu og bjóða flestum þeim sem mér eru mjög kærir, bara til að sýna þeim að ég elski þau og ég er enn hérna þó ég sé kannski ekki "miss jolly" á barnum.
á sunnudeginum afboðuðu ættingjarnir sig. þannig er það í minni fjölskyldu, hvort sé það hinu eða öðru megin. enginn mætir í veislur, á myndlistaropnanir eða neitt slíkt og eru í alla staði frekar lélegir í að halda sambandi, ég fría mig ekki undan þessu, ég er engin undantekning. ég tók það samt dáldið nærri mér en ákvað að láta það ekki skemma veisluhöldin, ég get hvort sem er ekkert kvartað þegar ég er nákvæmlega eins. eftir vinnu, kl. 17 æddi ég heim til að hefja undirbúninginn því veislan átti að hefjast kl. 20. ég stóð sveitt í nákvæmlega þrjá tíma við bakstur, eldamennsku og allt og það mættu tveir gestir kl. 20. uppúr níu mættu svo nokkrir fleiri en þeir höfðu fram að því setið á bar og restin afboðaði sig, en þá var ég aktúelt grenjandi inní herbergi yfir þessu öllu saman.
og í dag er ég ótrúlega yfirgengilega leið yfir þessu öllu saman en velti því þó fyrir mér innst inni hvort ég eigi þetta ekki bara skilið... kannski getur maður ekki beðið fólk um umburðarlyndi og á þess vegna ekkert að vera að væla. mig langaði bara svo ótrúlega mikið til að gera eitthvað fallegt fyrir þetta fólk, svo þau viti, eins og ég skrifaði áðan að ég sé hérna ennþá og þyki vænt um þau þó ég sé ekki alveg með sjálfri mér. svo þau gefist ekki upp á mér og yfirgefi mig ekki endanlega. ég er að flestu leiti þroskuð manneskja með skilning á flestu því sem er í umhverfi mínu og ég held ég sé ágætlega vel gefin en tilfinningaþroski minn er á við lítið barn og það er óþolandi. það gerir það að verkum að svona hlutir særa mig djúpu sári þó ég hafi kannski engan rétt á því að vera særð.
p.s. kæru óvinir, ekki hlæja að þessu.