ég uppsker nú því sem ég sáði. ég hefði getað sagt mér þetta sjálf, vissi að þetta myndi gerast því það gerist alltaf. en ég lét það ekki hindra mig. og núna líður mér illa inni í mér, allt svart og ömurlegt þó að sólin skíni úti. afhverju er ekki rigning í dag? ég hef ekki orku til að leika hlutverk og ég verð að borða því að ég er ekki búin að borða í næstum tvo daga. hef ekki haft neina lyst. og höfuðið á mér er enn að springa. samt er ekki neitt vonleysi heldur bara ekkert. ekkert! ef að hlutirnir fara ekki að breytast veit ég ekki hvað ég get gert meir. mér finnst öll þessi vinna, sem er búin að standa yfir í næstum þrjú ár ekki færa mér neitt gott. bara enn fleiri hnúta. það er eins og að ég standi í hafi af flæktu og óleysanlegu neti efa og ótta. og á eftir hverjum hnút sem ég leysi er enn annar stærri að baki hans. það er enginn sem getur sagt mér að hlutirnir verði betri, bara ég get það. en afhverju geri ég það þá ekki? er þetta bara uppgerð? mér finnst eins og að ég eigi eftir að klúðra öllu, mistakast og aldrei ná að bæta minn innri mann. verða alveg eins og þau.