ó mæ god... paris hilton... skjóttu þig í hausinn! (er að horfa á myndbandið með henni...).

ég fór ekki að skæla þegar ég kvaddi vinnuna en ég fór að skæla þegar ég kom heim... svona er maður nú viðkvæmt lítið blóm, getur ekki einu sinni hætt í vinnunni án þess að vatna músum. annars hafa þessi tár líklega meira með breytingarnar að gera en eitthvað annað ef ég á að vera alveg hreinskilin... ekki það að ég eigi ekki eftir að sakna stelpnanna. díses jú! þær eru margar hverjar orðnar svo góðar vinkonur mínar, orðnar vanar stríðninni og ótuktarskapnum í mér, kaldhæðnum og dónalegum bröndurum, skapgerðarbrestunum... orðnar vanar mér og elska mig samt. og nú þarf ég að byggja það allt aftur uppá nýtt... og það er það sem grætir mig, breytingarnar. mér er nefnilega ekkert vel við breytingar... eða mér líka þær og mislíka. mér finnst t.d. mjög gaman að flytja búferlum og er mjög fljót að aðlagast nýjum heimilum og gera þau að mínum og ég get unnið við næstum hvað sem er, ég venst því öllu og fer á endanum að líka. en nýtt fólk er ekki minn tebolli og nýtt fólk á nýjum vinnustöðum. mér líkar að hafa sama fólkið í kringum mig, mér líkar að þau viti allt um mig og að ég geti verið ég sjálf í kringum þau og ég elska að annast fólkið mitt og láta þeim líða vel... æji, það er erfitt að útskýra þetta. það er eins og ég hafi aldrei áhuga á að kynnast neinum nýjum sem er ekki raunin. til að einfalda þetta þá bara höndla ég sumar breytingar vel og aðrar ekki og þessa höndla ég ekki vel.

úff, shit... núna er nylon í sjónvarpinu. gluð minn almáttugur! ókei... ég gleðst alveg yfir velgengi þeirra, auðvitað... gaman þegar löndum manns gengur vel úti í hinum stóra heimi og ekkert nema gott um það að segja... en þegar ég horfi á þær þá fá þær mig pínu til að langa til að gubba í munninn og kyngja því aftur.