djöfull er þetta þroskaheft. ég skrifaði heillanga klausu áðan og svo bara kom hún ekki. allavega þetta með kynlífið var lygi. reyndi að útskýra það áðan, hef ekki í mér að ljúga svona og svo talaði ég eitthvað um sósur lífsins og svoleiðis sem ég held að allir hefðu skilið. og í dag er ég að fara að hitta rosa skemmtilegan vin minn. bless.

jamm.

erótík í vesturbænum - óvenjuleg saga úr lífi mínu.
til að byrja með tilkynni ég hér með að ég er hætt í þunglyndinu sem gekk á frá laugardegi til gærdags. vaknaði í morgun staðráðin í að bæta þetta þar sem að ég er farin að sjá undarlegt munstur hjá fólki í hvert sinn sem mér líður illa. önnur saga og bitur. ég var semsagt mjög þung á brún á laugardagskvöldið og tók eftir því að enginn hafði áhuga á að tala við mig. út frá því bjó ég til shit - list sem nánast allir sem ég þekki eru á. kannski talaði enginn við mig því mér tókst á einstakan og tinnískan hátt að gera mig að fífli á föstudagskvöldið. enn önnur saga. allavega ákvað ég að þar sem að ég væri hvort sem er ein á báti væri lítið fútt í því að hanga heima og íhuga sjálfsmorð svo ég bara brá mér af bæ. ég vissi ekki af mér fyrr en í partýi þar sem ég þekkti engann en þó alla því allir voru frægir þar inni, leikarar og söngvarar og dansarar og stripparar. ég þóttist samt vera kúl og drakk græna kokteila með pippbragði. einn fór að gefa mér auga og ég þori ekki að nefna hann á nafn því ég vil ekki að mynd af mér birtist í séð og heyrt með aldrinum mínum innan sviga. kannski ef ég er ófrísk skal ég nefna hann, ég á að minnsta kosti rétt á meðlaginu. eftir því sem á kvöldið leið varð ég fyllri og málgefnari og myndarlegi leikarinn færðist nær, eða var hann kannski söngvari. og til að gera langa sögu stutta fórum við heim saman. innihaldslaust kynlíf var það eina sem ég vildi og ég uppljóstra því hér með að ég hafði ekki notið ásta síðan 2. janúar á þessu ári. ekki spyrja afhverju. þetta var reyndar í fyrsta skipti sem ég fór heim með einhverjum án þess að bera neinar tilfinningar til hans. hef alltaf verið skotin í þeim sem ég fór heim með í fortíðinni. þetta er nýr kafli í lífi mínu. og við nutumst alla nóttina, ef ég hefði ekki verið hrædd um að einhver heyrði til mín hefði ég hrópað nafnið hans í fullnægjublossanum. svo sváfum við í tvær stundir aður en við drukkum saman kaffi og leiðir skildu með kossi. en hvað það var gott að láta strjúka allann líkamann og heyra einhvern hvísla í eyrað á mér að ég væri guðdómleg og undurfögur þó svo að ég tryði því bara í þetta augnablik. láta einhvern kyssa rakar lendarnar og hvít brjóstin, leyfa mér að hvíla höfuðið á karmannlegri bringu þegar mig langaði mest til að gráta af unaði. og svitinn okkar lak saman og vætti rúmfötin sem ég svaf í ein í nótt. þetta var bara það sem ég vildi og þess vegna vaknaði ég glöð í morgun. bless.

jæja. laugardagur og ég finn fyrir þynnku. ég er samt að drekka gin í tónik núna og skolaði niður smá snarli áðan á kaffibrennslunni með bjór. reyndar er ég bara að drekka núna því ég er þjökuð af smá bömmer eftir gærkvöldið þar sem að ég gerði sjálfa mig einum of berskjaldaða fyrir særindum og að sjálfsögðu er ég dáldið sár núna. þó mest út í sjálfa mig. stundum misskilur fólk velvilja manns og heldur annað en það sem er. til dæmis virðist öllum þykja það mun alvarlegra þetta skot mitt en það í raun og veru er, þar á meðal sá sem ég er skotin í. ég er bara skotin. auk þess vildi ég vera góð við einhvern sem er vinur minn og mér fannst hann alls ekki nógu þakklátur en það er nú venjulega eins og það er. síðan finnst mér sumir vera fífl því ég er í raun og veru dásamleg.

ég fór í kolaportið áðan með móu og arnari og þá var eins og við værum komin til helvítis eða á geðsjúkrahús. tónlist sem heyrðist úr loftinu hljómaði um allt og allir voru með tryllingslegt augnaráð og lyktuðu undarlega. en eins og venjulega lyktar allt undarlega. ég hitti líka ófríska vinkonu mína.

nú ætla ég að gleyma öllu og vera glöð. ég ætla að sofa hjá í kvöld. ég hér með legg undir milljón að ég mun njóta ásta í kvöld. bless.

já, mikið er nú lífið skrýtinn hlutur. fyrir nákvæmlega viku síðan var mér allri lokið en svo skyndilega á mánudag snérist gæfan mér í hag. það var semsagt hringt í mig áðan frá pennanum og ég er hér með komin með vinnu þar. jeiiiiiiiiiiiiijjjjjjjjjjjjjjjjjj! frá 9-5 alla virka daga, betri laun heldur en á hinum kúkastaðnum og fullt af fallegu fólki og svo geta vinir mínir komið og heimsækt mig og kannski líka strákurinn sem ég er skotin í en ég held samt að hann viti það ekki eða hvað... og ég er með unaðslegan fiðring í maganum og langar til að hrópa af gleði og kyssa blökkumanninn sem situr við hliðina á mér. ójá ójá, þetta hrópar bara á hátíðarhöld. ég get ekki skrifað meir því að ég er svo hamingjusöm en mér finnst samt eins og ég eigi það ekki skilið en samt á ég það skilið. ó hve glöð ég er... móa sem er nú orðin velgjörðarmaður minn gaf mér líka 3000 krónur áðan og ég þarf ekki að borga henni til baka með kynmökum. bless

stundum í örvæntingu og vonleysi gerum við hluti án þess að hugsa. hluti sem við þyrftum að gera bara er við værum komin fram á ystu brún og okkur fyndist myrkrið hafa heltekið sálina í okkur og svert hjartað. ég lenti í því á föstudaginn, ég náði botninum í fyrsta skipti á ævinni. ég hélt ég hefði upplifað botninn en svo rann þessi stund upp og mér fannst ég yfirbuguð. ég fer ekkert og mun aldrei fara nánar út í þetta en ég óska þess til alls sem ég veit um í heiminum, gott eða illt að þetta þurfi ég aldrei aftur að upplifa. en á meðan á þessu stóð sagði mér einhver sem ég elska að stundum í mesta myrkrinu myndum við sjá glitta í lítið ljós. ég trúði því ekki þá og eiginlega ekki fyrr en í morgun þegar til mín kom manneskja sem hafði áhuga á velferð minni og vildi segja mér að fullt af fólki þætti vænt um mig. stundum mitt í dimmunni gleymum við þeim sem okkur virkilega elska. og þarna gerðist það, einhver kom til mín og faðmaði mig og það var það sem ég hef þurft síðastliðnar vikur. það er hægt að tala og tala um allt sem hefur hent mann í góðra vina spjalli en viðleitni viðmælandans skiptir sköpun og því hef ég komist að. ég hef líka komist að því að ég þarf sjálf margt að bæta í framkomu minni við þá sem mér þykir vænt um. stundum er svo gott þegar einhver faðmar mann. og ég sé ljósið. skrýtið hvað maður fer stundum djúpt niður og heldur að þar muni það enda en svo á örskotsstundu breytist allt. þú finnur vin í einhverjum sem þú þekktir lítið. ég veit að þetta blogg dagsins er ægilega væmið en ég hef orðið fyrir uppljómun. mér finnst að við ættum öll að einbeita okkur að þeim sem standa okkur næst, hætta að reiðast og elska frekar. mér finnst svo ótrúlegt að miðað við þann hrylling sem ég fór í gegnum á föstudag og náði næstum að slá botninn í þetta allt sé ég glitta í ljósið og ég finn gamalkunnan fiðring í maganum. elskum okkur sjálf svo við getum lært að elska aðra.

halló.
mikið er ég nú leið og einmana þessa dagana og ég geri lítið annað en að skæla. en það má að sjálfsögðu ekki nefna það við neinn því enginn nennir að hanga með væluskjóðu. nema halldóra sem er alltaf svo góð við mig. ægilega þykir mér nú vænt um hana nema bara að það er óþolandi hvað hún getur endalaust borðað án þass að svo mikið sem að fingurinn á henni fitni en ég þarf ekki annað en að hugsa um elsku langlokurnar og þá stækkar rassinn minn. en ekkert smá sexí rass þó ég segi sjálf frá. í morgun fór ég t.d. í vinnuna og ætlaði að vera hugrökk en þá fór ég bara að skæla fyrir framan alla og fór inn á skrifstofuna með ægilegu yfirkonunni með viskíröddina. hún eins og allir heldur sko að ég sé 17 ára svo að henni fannst ekki merkilegt að ég væri svona niðurbrotin af ástarsorg. eða kannski, hún leyfði mér allavega að fara heim sem var samt neyðarlegt því skrifstofan mín er í endanum á póstsalnum svo ég þurfti að ganga eða hlaupa fram hjá öllum með grátbólgin augu. æji, á manni ekki bara að vera sama? ég þoli ekki að meirihlutanum af mannkyninu og mér finnst asnalegt og skammarlegt að sýna tilfinningar. þess vegna er ég búin að blekkja sjálfan mig og alla seinustu vikur. ég held samt að enginn láti það sig varða. mig langar mest núna til að detta ærlega í það í góðra vina hópi og gleyma öllu.

ég verð að viðurkenna að þó ég hafi nokkurn veginn vitað hvað blogg er var ég ekki alveg viss fyrr en ég las seinasta tölublað tímaritsins veru. að sjálfsögðu er þetta dagbók. ég er nefninlega með kenningu... þeir og við sem handskrifum dagbækur erum alltaf með einhversstaðar í huganum eða undirmeðvitundinni að einhver muni einhvern tímann lesa dagbókina okkar. kannski börnin okkar eða makar og foreldrar ef við deyjum skyndilega. þess vegna mætti segja að þau skrif væru eiginleg dáldið fölsk. falskt er kannski of neikvætt en ég finn ekkert annað sem hugsanlega getur táknað það sem ég er að meina. en með blogginu hreinsast samviskan. við getur verið opinská eða ekki því þetta er jú dagbók og aðrir geta gengið að þessum tölvudagbókum vísum. ég veit reyndar bara um einn mann sem les mína en ég er að hugsa um að fara í augflýsingaherferð og auglýsa bloggið mitt svo ég geti sett grunninn fyrir rithöfundardraumum mínum.

en nú ætla ég heim í bað því að eins og hjá öðrum sem ég þekki er einmitt baðdagur hjá mér í dag. ég vona að það rætist úr þessum degi sem byrjaði svona illa. ég elska ykkur öll eða þá bara þig hjörtur. broskall.

bless.

hvenær ætli maður viti að maður sé orðin hamingjusamur og fullnægður? fyrir tveimur dögum var ég fullvissuð um að örlög mín væru ráðin og best væri að ljúka þessu öllu af. ég verð bara að segja að mér finnst dáldið mikið lagt á eina sál að vera í ástarsorg, þunglynd og með fyrirtíðarspennu. en það var semsé fyrirtíðarspennan sem rótaði svona all svakalega upp í mér að mér fannst mér allri lokið. hugsið ykkur hvað er lagt á konur. öryrkjabætur eina viku í mánuði væri það sem maður ætti að fá. ég verð sjaldan eins full af vanlíðan og einsemd nokkrum dögum fyrir túrinn. ég ger viss um að ef sjálfsvíg kvenna yrðu ransökuð kæmust menn að því að þær voru aðeins nokkra daga frá túrnum. ég er ekki að kveinka mér yfir túrnum bara svo það sé á hreinu, mér finnst það barasta ekkert til að kvarta yfir. það þýðir að minnsta kosti að maður er heilbrigður. það eru bara þessir hormónar sem eru versti óvinurinn. eins og tildæmis á sunnudaginn þá hitti ég fyrrverandi ástmann minn og ég er nokk viss um að það hefði ekki tekið eins mikið á hefði ég ekki verið á óverdós af hormónum. en allavega þá finnst mér ekki eðlilegt að manni langi til að fremja sjálfsmorð bara útaf líffræði. og þess vegna brosti ég útað eyrum seinustu nótt þegar rósa frænka kom í bæinn. ojj, þetta er það klobbalegasta sem ég hef á ævinni skrifað.

í gær fór ég á hulk með nokkrum frændum og dóru wonder. ég man ekkert voða mikið því ég var dáldið drukkin og í nýjum skóm sem ég kaufti fyrir geððheilsupeninginn minn. auk þess hef ég ekki borgað leiguna þennan mánuðinn svo ég ætla ekki að svara símanum ef mamma hringir. ef ske kynni að þið rekist á hana segiði henni þá að ég sé flutt til japan að finna sjálfa mig. mér finnst ægilega gaman að vera gella. ég uppgötvaði eiginlega ekki þann part af sjálfri mér fyrr en í hollandi þar sem ég var við nám. mikið er gaman að finnast maður sjálfur ómótstæðilegur. þá skiptir engu hvað aðrir hugsa, maður þarf bara að elska sig sjálfan. eins og við var að búast er ég strax orðin skotin. það er einn af mínum kostum eða ekki að ég á svo ægilega auðvelt með að verða hrifin af fólki. mér finnst gaman að hrífast að því sem aðrir sjá kannski ekki. ég er samt svívirðilega feimin og þori sjaldnast fyrir mitt litla líf að láta eftir mér viðreynslur. þá er maður svo hræddur við höfnun. ég er alltaf hrædd um að einhverjum finnist ég svo feit sérstaklega þegar allir karlkyns vinir manns tala út í eitt um fegurð cameron diaz og fínlegu brjóstin hennar. ég er ekki með fínleg brjóst en sumir kunna að meta alvöru konur! jæja. mér líður reyndar dáldið illa yfir einu en get ekki talað um það hér.

hey! þið sem ég er skotin í, sjáiði mig!!!!!

bless.

spurt og svarað með tinnu.

hvað ertu með í vösunum?
þeir eru alltaf tómir, mér finnst óþægilegt að hafa annað í þeim en hendurnar.

er mjólkurglasið hálftómt eða hálffullt?
það er það sama, spurning um jákvæðni eða neikvæðni held ég.

ef þú værir ekki póstburðarkona, hvað mundir þú þá helst vilja gera?
rithöfundur sem lifir á skrifum sínum og síðar myndi ég fá fálkaorðuna og nóbelsverðlaun fyrir óbilandi skilning á mannkyninu.

hefurðu tárast í bíó?
já, seinast á bowling for columbine

hverjir voru fyrstu tónleikarnir sem þú fórst á?
pepsi eða kók tónleikar í laugardalshöllinni þegar ég var 12 ára.

hvaða leikari fer mest í taugarnar á þér?
konan sem leikur jordan í crossing jordan og harold í neighbours.

hver er þinn helsti veikleiki?
líklegast skapið og langlokur.

finndu fimm orð sem lýsa persónuleika þínum vel.
viðkvæm, skapstór, þrjósk, góð og dýravinur.

bítlarnir eða stones?
stones án efa.

hver var síðasta bók sem þú last tvisvar?
láttu ekki smámálin ergja þig. hún er ekki sjálfshjálparbók.

hvaða lag kveikir blossann?
i put a spell on you í flutningi marilyn manson og i can´t hardly wait í flutningi juliette lewis.

hvaða plötu keyptirðu síðast?
tónlistina úr amelie.


hvert er þitt mesta prakkarastrik?
einu sinni þegar ég var held ég fimm ára gáfu ma og pa mér svona stóran og beiskan brjóstsykur. þau voru dáldið áhyggjufull um að ég myndi ekki ráða við brjóstsykurinn og að hann myndi bara hrökkva ofan í mig og sögðu mér þess vegna þegar ég var á leiðinni út með munninn fullan og gott betur að vera nálægt húsinu og dingla um leið ef eitthvað gerðist með brjóstsykurinn. ég fór út og án þess að hugsa mig um tvisvar fannst mér ægilega fyndið og hélt að foreldrar mínir yrðu sammála að dingla og þykjast sem að brjóstsykurinn hefði hrokkið ofan í mig. þau komu hlaupandi sem óð væru mamma skælandi og allt en ég stóð bara skellihlæjandi. ég gerði mér strax grein fyrir því þarna að ég myndi sjaldan geta deilt húmornum með öðrum. að minnsta kost var mö og pa ekki skemmt.

hver er furðulegast matur sem þú hefur borðað?
ég er nú ekkert sérlega víðförul og lítið fyrir að bryðja pöddur og heila og þess vegna nefni ég bara snigla sem reyndar eru pöddur held ég. ég man fyrst þegar ég smakkaði þá fannst mér þeir hið mesta hnossgæti og það var nú bara fyrir fimm árum. en svo eftir því sem ég eldist er mér farið að þykja þetta viðbjóður og nú er svo komið að ég get ekki einu sinni hugsað mér að stinga þessum viðbjóði upp í mig. ég veit ekki hvað hefur gerst. svo er nú hollenskur matur dáldið furðulegur.

ástarljóðið og

síðan þú fórst
hefur ást mín elt annan dag
burt frá mér
og nú veit ég
hvernig heimurinn er án þín
ég get varla séð
hvers virði það er mér
þú vaknar einn daginn
og þá er það of seint
þá veistu að ég er farin
mun minni mitt elta þig að eylífu?
hugsanir mínar snúast um þig
ef á st þín var svo sterk
því er þá óttinn hangandi yfir þér?

halló.
mér finnst mjög leiðinlegt að geta ekki skrifað á hverjum degi þó ég gæti það nú svosum ef ég bara andskotaðist á bókasafnið. en það er samt eins og flæðið stöðvist innan um allan þennann almenning og allt verður öðruvísi.

núna fyrir einni mínútu sat ég og faðmaði manninn sem ég elska og núna eru augun mín full af tárum og mig langar bara til sofna og ekki að vakna ekki aftur það þýðir samt ekki að ég ætli að drepa mig bara svo það sé á hreinu. hvað á ég að gera. mig verkjar í hjartað og´ég hugsa um ekkert annað. hjálp hjálp hjálp hjálp. ég elska þig ástin mín.

it´s the weekend, it really screwed me up.

halló þá og biðst afsökunar á að hafa ekki skrifað lengi en nú er svo komið að ég hef ekki aðgang að netinu nema á bókasafninu og er að bíða eftir að það verði sett upp hjá mér. nú spyrjið þið ykkur örugglega, hvers vegna er tinna ekki í vinnu en ég veiktist í gær. ég er aftur komin með andskotans svimaköstin og líklegast bara af því að ég var að segja móu um helgina að þau væru hætt að koma. ég taldi mér nefninlega trú um að ef þetta væri vírus í miðeyranu eins og heimilislæknirinn hélt þetta vera, væri bara nóg fyrir mig að þurrka eyrun rosa vel eftir böð með handklæði og eyrnapinnum. og það virtist virka því svimaköstin hafa ekki komið í tvo mánuði eftir að ég byrjaði að hugsa betur um eyrun mín. ég hata sko lækna og þess vegna hef ég enn ekki farið til eyrnasérfræðingsins né hef ég haft efni á því. en ég hélt líka að þetta væri hætt þangað til að ég fór að storka örlögunum með innantómum hreykiyfirlýsingum. helvítis fjandans. allavega þá vaknaði ég svimandi í morgun en ég hélt ég myndi hafa það í vinnuna og þorði auk þess ekki að hringja mig inn veika eftir að hafa verið veik í viku um daginn og nýbyrjuð. þetta var svosum allt í lagi á meðan ég var bara að flokka póstinn en svo þegar ég var byrjuð að bera út þá hófst önnur saga og enn hræðilegri. þannig er nú með þennann svima sem eykur enn frekar trú mína á að þetta sé eyrnatengt er að alltaf ef ég heyri hávær hljóð fæ ég svona mini-aðsvif og það er að gerast aftur og aftur því að heimurinn er jú fullur af hljóðum þangað til að það er alveg að líða yfir mig og ég er farin að svitna ægilega á efrivörinni. síðan ef ég lít til hliðar fæ ég aðsvif, þegar ég stíg fætinum niður á jörðina glymur í hausnum á mér og mig svimar og þar fram eftir götunum. en það skrýtnasta við þetta allt er að þegar ég er með svimann er ég líka alltaf með skrýtið bragð í munninum. ekkert óbragð eða andfýlu heldur meira eins og ekkert bragð. og það skiptir ekki máli þó ég borði, drekki eða tyggi tyggjó eins og óð sem auk þess er líka mjög óþægilegt fyrir svimann þá er ég alltaf með þetta einskisbragð. ég skil það alls ekki. ég er alls ekki að vorkenna mér eða biðja um samúð, bara að deila þessu með ykkur. auðvitað ætti ég bara að hundskast til læknis og aldrei að vita nema að ég panti tíma í dag því að þó þetta sé með eindæmum óþægileg er þetta líka áhyggjuvaldandi. en mitt í hörku minni þarna í sörlaskjólinu að bera út gat ég bara ekki meir því það var alveg að líða yfir mig. svo ég fór heim með fullt af pósti í töskunni og ég þori ekki að hringja í vinnuna. ég geri bara tvöfalt á morgun. annars óska ég eftir sjálfboðaliðum. ég vona bara að þetta verði búið á morgun. ég lifi í stöðugum ótta við að vera rekin úr vinnum eftir að friðrik wassupepli rak mig af kaffihúsinu. hann er helvítis hóra. hann rak mig bara af því að ég sagði að fyrirtækið hans væri að taka mig í rassgatið og hann snéri þessu upp í algjöra vitleysu eins og ég hefði verið að klæmast við hann. æ hvað á ég að gera? mig langar nefninlega ekkert að vinna í póstinum lengur. ég bara get ekki vaknað á morgnana og þó hefur það alltaf verið kennileiti mitt, að vakna snemma á morgnana. mér líður þegar vekjarinn hringir eins og það sé verið að draga neglurnar eða augnhárin af mér. ég held þetta séu lyfin. ég hætti samt að taka þau á fimmtudaginn því ég ætla að fá ný og skamma lækninn minn fyrir að hafa ekki veitt því athygli að ég væri með mjög mikla útlitskomplexa og liði ægilega illa ef ég fitnaði. en að sjálfsögðu er ég undurfögur kona og sá sem hampar mér mun ekki sjá eftir neinu. ég vil vera rithöfundur eða blómálfur.

á föstudag hitti ég hina yndislegu drengi sem fyrir fáum árum ég hékk með upp á hvern einasta dag. mikið var það gaman og mikið eru þeir allir sætir og láta mér líða eins og konu. ég var þó ekkert í neinu sérstöku stuði en fannst samt gaman og yndislegt að hitta þá og ég man eftir því að hlæja. já þeir eru nú meiri öðlingspiltar þessir piltar. ég vildi að þeir væru allir kærastarnir mínir. eða kannski synir mínir frekar. eða nei, þetta er komið út í viðbjóð. ég ætla í það minnsta að vera duglegri í að hafa samband svo að þeir giftist mér kannski allir einhvern daginn eða ekki.

í gær grét ég yfir horfnu ástinni minni og komst að því að ég eyddi allri seinustu viku í að ljúga að sjálfri mér að ég væri hamingjusöm. og ég grét því ég held að hann sé hættur að hugsa um mig. og nú fæ ég tár í augað inni á bókasafni. ég er leiðust yfir því að hafa engan til að faðma. jú að sjalfsögðu hugsið það kannski, ég skal faðma hana tinnu en ég er bara ekki fær um að faðma fólk innilega nema að það standi mér mjög nálægt. og ég er ekki að grínast, ég get ekki einu sinni faðmað mömmu mína og liðið vel með það. skilur einhver hvað ég er að fara? ég get bara faðmað og haldið utan um og leyft manneskju að snerta mig sem að ég er með í sambandi. jesús kristur, ég hljóma eins og misnotaðasta mannvera í heimi og þó hef ég aldrei verið misnotuð. ég verð að kaupa risastóran bangsa. einu sinni gáfu gulli og eva, þáverandi heitkona hans, mér bangsa í afmælisgjöf. mér þótti undurgott að halda utan um hann og okkur fannst það hvorugu vandræðalegt. kannski ég finni hann bara. jæja, nú bara nenni ég þessu ekki. ég ætla heim að leggja mig og ná þessum fjárans svima úr mér. vill einhver koma í heimsókn í kvöld því ég er svo einmana? ekki reyna að faðma mig samt, þá ærist ég og nota kúng fú.
bless.

hæ hó og jibbí jei arnar og móa eru komin heim. lítill póstur, er í kaffi og ofboðslega hamingjusöm. ég ætla að halda partý á föstudaginn. danspartý tinnu. ég er komin með risa dansgólf.
bless.

jæja, komiði sæl.
í dag var voðalega lítið um póst sem er skemmtilegt því ég var búin klukkan 12 og er því í þessum skrifuðu orðum á launum. á launum við að blogga. eitt þótti mér þó einkennilegt og það var að vinnufélagar mínir virtust ekki sáttir við litla póstinn. á meðan ég flokkaði minn hlustaði ég á þau agnúast yfir því að þetta hlyti að koma í bakið á okkur á morgun og þar fram eftir götunum. mikið fannst mér þetta skrýtið. ég er kannski ekki komin á póstmannabylgjulengdina.

sökum starfsins þarf ég að ganga mikið og mikið finnst mér gaman að ganga. þá brýt ég heilann um framtíðina og stundum fortíðina, legg línurnar fyrir komandi daga í huganum og dáist að heiminum. ég hlusta á fuglana og sjóinn því ég ber út rétt hjá sjónum. stundum er ég skömmuð af skjólstæðingum mínum sem finnst óskiljanlegt að ég með svona mikla ábyrgð skuli stundum bera út í vitlaust hús. einu sinni var ég meira að segja spðurð hvort ég væri þroskaheft af gamalli konu. ég svaraði því til að best væri að hún hefði samband við foreldra mína útaf því máli og gaf henni símann hjá þeim. ég held hún hafi ekki hringt. en stundum hitti ég líka indælis fólk sem hrósar mér fyrir vel unnið starf og þá fæ ég aftur trúna á sjálfri mér. annars er það þetta með labbið. síðan ég byrjaði hef ég prófað allar tegundir af skóm, allt frá stígvélum til sandala. en það bregst ekki að að loknum vinnudegi er ég orðin sár í fótunum og oft með blöðrur á litlu sætu táslunum mínum og hælunum. einu skórnir sem hingað til hafa reynst mér best eru vetrarskórnir mínir en þeir eru bara svo fjandi heitir og ég neita að festa kaup í 15 þúsund króna nike skóm. ég upplifi mig þess vegna oft sem lítinn vesaling. ég ímynda mér að vesalingar séu oft með sára fætur. annars er ég þakklát fyrir allt þetta labb því lyfin mín hafa þær ægilegu aukaverkanir að maður bara fitnar á þeim. enginn vill fitna og ég er þar engin undantekning. og þó ég borði bara eina ristaða brauðsneið á dag fitna ég samt útaf þessum fjandans pillum. ég veit þetta er hégómi en ég vil frekar segja það en engjast í þögninni. ég hugsa mjög mikið um þetta þessa dagana sem er samt skrýtið því líkaminn minn er eins og venus í skel, ég er grísk gyðja. fokk off, manni má líka finnast eitthvað fallegt um sjalfan sig. það eru bara brjóstin á mér sem lýða mest fyrir þetta, ég þarf að hafa þau í hjólbörum sem ég keyri á undan mér því þau eru orðin svo stór. jæja, ég er að ýkja.

mikið er ég þakklát fyrir hið skrifaða orð. ég er ein af þeim sá ægilega erfitt með að tjá mig í mæltu máli en það er einmitt mjög mikilvægt fyrir mig í ljósi liðinna atburða seinustu daga þegar hjartað mitt brotnaði. en í staðinn fyrir að pína mig til að tala kom ég bara hingað og ég er ekki frá því að það hafi gert mér gott því mér líður barasta furðu vel.

annars koma þau hjónaleysurnar arnar & móa heim í kveld/nótt og ég er með fiðrildi í mallanum ég hlakka svo til að hitta þau, sérstaklega móu sem er andleg tvíburasystir mín. og við ætlum svo sannarlega að skemmta okkur um helgina. eru ekki allir með í því? kannski ég haldi teiti í nýmáluðu híbýlum mínum. og svo fékk ég líka stöð 2 í dag. allir í húsinu eru saman í því svo ég þarf bara að borga skít og kanil á mánuði. ég held líka að á næstu dögum verði internetið sett upp hjá okkur og það verður nú aldeilis hressandi. það er yfir litlu að kvarta þessa dagana nema þá helst yfir því hvað það var nú lítill póstur í dag.

halldóra sagði mér frá skondnu í gær. hún er flokkstjóri í unglingavinnunni og krakkarnir hennar voru í hljómsveitarleiknum, þar sem einn segir hljómsveit eða tónlistarmann og hinir keppast við að finna annann eða aðra sem byrjar á stafnum sem hitt nafnið endaði á. nú krakkarnir voru eitthvað að vandræðast með stafinn e og þá kom halldóra og hrópaði glaðlega: eiríkur hauksson! og krakkarnir litu öll á hana stórum augum og spurðu: hver er það? að hugsa sér, þarna fékk ég fyrstu vísbendinguna fyrir utan mánaðarlegu reikningana um að við erum orðin fullorðin, gömul eða eitthvað.

jæja, best að fara að laga aðeins til fyrir húsráðendur. ég elska ykkur. bless.