it´s the weekend, it really screwed me up.

halló þá og biðst afsökunar á að hafa ekki skrifað lengi en nú er svo komið að ég hef ekki aðgang að netinu nema á bókasafninu og er að bíða eftir að það verði sett upp hjá mér. nú spyrjið þið ykkur örugglega, hvers vegna er tinna ekki í vinnu en ég veiktist í gær. ég er aftur komin með andskotans svimaköstin og líklegast bara af því að ég var að segja móu um helgina að þau væru hætt að koma. ég taldi mér nefninlega trú um að ef þetta væri vírus í miðeyranu eins og heimilislæknirinn hélt þetta vera, væri bara nóg fyrir mig að þurrka eyrun rosa vel eftir böð með handklæði og eyrnapinnum. og það virtist virka því svimaköstin hafa ekki komið í tvo mánuði eftir að ég byrjaði að hugsa betur um eyrun mín. ég hata sko lækna og þess vegna hef ég enn ekki farið til eyrnasérfræðingsins né hef ég haft efni á því. en ég hélt líka að þetta væri hætt þangað til að ég fór að storka örlögunum með innantómum hreykiyfirlýsingum. helvítis fjandans. allavega þá vaknaði ég svimandi í morgun en ég hélt ég myndi hafa það í vinnuna og þorði auk þess ekki að hringja mig inn veika eftir að hafa verið veik í viku um daginn og nýbyrjuð. þetta var svosum allt í lagi á meðan ég var bara að flokka póstinn en svo þegar ég var byrjuð að bera út þá hófst önnur saga og enn hræðilegri. þannig er nú með þennann svima sem eykur enn frekar trú mína á að þetta sé eyrnatengt er að alltaf ef ég heyri hávær hljóð fæ ég svona mini-aðsvif og það er að gerast aftur og aftur því að heimurinn er jú fullur af hljóðum þangað til að það er alveg að líða yfir mig og ég er farin að svitna ægilega á efrivörinni. síðan ef ég lít til hliðar fæ ég aðsvif, þegar ég stíg fætinum niður á jörðina glymur í hausnum á mér og mig svimar og þar fram eftir götunum. en það skrýtnasta við þetta allt er að þegar ég er með svimann er ég líka alltaf með skrýtið bragð í munninum. ekkert óbragð eða andfýlu heldur meira eins og ekkert bragð. og það skiptir ekki máli þó ég borði, drekki eða tyggi tyggjó eins og óð sem auk þess er líka mjög óþægilegt fyrir svimann þá er ég alltaf með þetta einskisbragð. ég skil það alls ekki. ég er alls ekki að vorkenna mér eða biðja um samúð, bara að deila þessu með ykkur. auðvitað ætti ég bara að hundskast til læknis og aldrei að vita nema að ég panti tíma í dag því að þó þetta sé með eindæmum óþægileg er þetta líka áhyggjuvaldandi. en mitt í hörku minni þarna í sörlaskjólinu að bera út gat ég bara ekki meir því það var alveg að líða yfir mig. svo ég fór heim með fullt af pósti í töskunni og ég þori ekki að hringja í vinnuna. ég geri bara tvöfalt á morgun. annars óska ég eftir sjálfboðaliðum. ég vona bara að þetta verði búið á morgun. ég lifi í stöðugum ótta við að vera rekin úr vinnum eftir að friðrik wassupepli rak mig af kaffihúsinu. hann er helvítis hóra. hann rak mig bara af því að ég sagði að fyrirtækið hans væri að taka mig í rassgatið og hann snéri þessu upp í algjöra vitleysu eins og ég hefði verið að klæmast við hann. æ hvað á ég að gera? mig langar nefninlega ekkert að vinna í póstinum lengur. ég bara get ekki vaknað á morgnana og þó hefur það alltaf verið kennileiti mitt, að vakna snemma á morgnana. mér líður þegar vekjarinn hringir eins og það sé verið að draga neglurnar eða augnhárin af mér. ég held þetta séu lyfin. ég hætti samt að taka þau á fimmtudaginn því ég ætla að fá ný og skamma lækninn minn fyrir að hafa ekki veitt því athygli að ég væri með mjög mikla útlitskomplexa og liði ægilega illa ef ég fitnaði. en að sjálfsögðu er ég undurfögur kona og sá sem hampar mér mun ekki sjá eftir neinu. ég vil vera rithöfundur eða blómálfur.

á föstudag hitti ég hina yndislegu drengi sem fyrir fáum árum ég hékk með upp á hvern einasta dag. mikið var það gaman og mikið eru þeir allir sætir og láta mér líða eins og konu. ég var þó ekkert í neinu sérstöku stuði en fannst samt gaman og yndislegt að hitta þá og ég man eftir því að hlæja. já þeir eru nú meiri öðlingspiltar þessir piltar. ég vildi að þeir væru allir kærastarnir mínir. eða kannski synir mínir frekar. eða nei, þetta er komið út í viðbjóð. ég ætla í það minnsta að vera duglegri í að hafa samband svo að þeir giftist mér kannski allir einhvern daginn eða ekki.

í gær grét ég yfir horfnu ástinni minni og komst að því að ég eyddi allri seinustu viku í að ljúga að sjálfri mér að ég væri hamingjusöm. og ég grét því ég held að hann sé hættur að hugsa um mig. og nú fæ ég tár í augað inni á bókasafni. ég er leiðust yfir því að hafa engan til að faðma. jú að sjalfsögðu hugsið það kannski, ég skal faðma hana tinnu en ég er bara ekki fær um að faðma fólk innilega nema að það standi mér mjög nálægt. og ég er ekki að grínast, ég get ekki einu sinni faðmað mömmu mína og liðið vel með það. skilur einhver hvað ég er að fara? ég get bara faðmað og haldið utan um og leyft manneskju að snerta mig sem að ég er með í sambandi. jesús kristur, ég hljóma eins og misnotaðasta mannvera í heimi og þó hef ég aldrei verið misnotuð. ég verð að kaupa risastóran bangsa. einu sinni gáfu gulli og eva, þáverandi heitkona hans, mér bangsa í afmælisgjöf. mér þótti undurgott að halda utan um hann og okkur fannst það hvorugu vandræðalegt. kannski ég finni hann bara. jæja, nú bara nenni ég þessu ekki. ég ætla heim að leggja mig og ná þessum fjárans svima úr mér. vill einhver koma í heimsókn í kvöld því ég er svo einmana? ekki reyna að faðma mig samt, þá ærist ég og nota kúng fú.
bless.