ola!
we end up taking the long way home...
jæja! það er uppstungudagur og ég hef ekki minnsta grun út á hvað þessi dagur gengur. tengist þetta eitthvað jesú? ég veit bara að þetta er rauður dagur og ef ég hefði ekki asnast til í einhverri góðsemd að segja já við aukavinnu væri ég í fríi núna. en það er núna eins og alltaf, moní in ðe pokket! auk þess bara frá eitt til fimm. annars er ég svo slompuð að það er ekki við mig talandi. krabbameinið eitthvað að taka sig upp aftur og þá finnst læknum lítið annað við því að gera en að setja mann á einhver lyf sem gera mig bara óskaplega syfjaða. svo er ég með vorblús. og fjandinn hafi það! ég og hullmazter ösnuðumst til að fara í eitthvað ansans veðmál við hvort annað sem bannar alla drykkju fram til 1. júlí. ég veit að við sjáum bæði eftir því núna en hvorugt vill bakka út. ætli maður hafi ekki líka bara gott af þessu? það er líka gott fyrir krabbameinið að vera ekkert að drekka þó ég gæfi aleiguna núna sem er núll krónur reyndar, til að vera typsí.
ég fór í ljós. seinasti ljósatíminn á þessu fimm tíma korti sem er bæði búið að valda mér mikilli pepperóní angist en hefur í senn sveipað mig fallegri birtu. hnakkinn í afgreiðslunni minnti mig á þessi endalok og bauð mér að kaupa nýtt kort á hagstæðum kjörum. ég ímyndaði mér að hann væri eingöngu að því til að reyna fá mig yfir to the dark side, honum hefur fundist ég eitthvað líkleg til að vera áhrifagjörn. vill breyta mér í hnakkastelpu. ég sagði bara flissandi nei takk, svona fimm tíma kort nægði mínum þjóðflokki. og þá opnuðust himnarnir og við skelltum bæði óskaplega hátt uppúr. ég og hnakkinn hlógum saman og mér fannst í eitt augnablik tveir ólíkir heimar vera að mætast í áhyggjulausum hlátasköllum. svo föðmuðumst við og sögðum; ,,sjáumst!". en við vissum bæði í hjartanu að þetta væri seinasta kveðjan...
see ya!
gestabók