senn legg ég af stað til hómópatans. klukkan er 10 að morgni dags... hómópatakonan þurfti náttúrulega að búa á næst-viðbjóðslegasta stað á landinu... í breiðholtinu. þið vitið náttúrulega að númer eitt er mosfellsbær. mér er meinilla við breiðholtið því þaðan á ég margar leiðindar minningar en ég reyni að leiða það hjá mér. ég er bæði kvíðin og full af tilhlökkun. ég vona bara að hún þurfi ekki að snerta mig voða mikið, mér er ekkert um það gefið, að fólk sé mikið að káfa í mér... (þess vegna tók það mig þrjár afboðanir, mikinn kvíða, tár og tvo mánuði að fara í fyrsta skipti til kvensjúkdómalæknis. og ég hætti að fara þegar núverandi læknirinn minn hættir. ég hef ekki áhuga á því að jafnaldrar mínir eða einhverjir yngri séu að vaða þarna uppeftir). en allavega... þá er ég alveg að fara, ég vona að hún segi eitthvað að viti blessuð konan.

svo er það bara barinn í kvöld.