ola! blogg dagsins er tileinkað mínum yndislega besta vini gulla og draumavörtunni hans. gulli náði þeim merka áfanga í dag að verða jafnaldri minn, öðru máli gegnir um vörtuna sem að ég held að sé enn hvítvoðungur. hann á afmæli í dag, hann á afmæli í dag, hann á afmæli hann gulli, hann á afmæli í dag! gulli er besti vinur minn því við getum rætt allt og hann kemur alltaf hlaupandi til mín þegar ég er grátandi heima yfir gömlum kærustum. luv u gulli!
stundum fletti ég morgunblaðinu eða kíki á fréttir í sjónvarpinu. þá er ekki hjá því komist að þurfa að blaða í gegnum íþróttasíðurnar eða hlusta á samúel erlingsson missa sig. nú var eitthvað verið að kjósa íþrótta-fávita-eitthvað um helgina og þá var auðvitað mynd af þeim viðburði í blaðinu sem ég rakst á. og þá fór ég að velta því fyrir mér hvað það er alveg magnað hversu rosalega svona íþróttakonur missa sig í puntinu við hvert tækifæri sem þær fá til þess. og þá sérstaklega þær sem eru í boltaíþróttum. fótbolta, handbolta og körfubolta. í blaðinu var nefnilega mynd af svona íþróttaviðburði, körfubolta eitthvað ef mig minnir rétt og þar voru einhverjar kvensur svo uppstrýlaðar að ég hef aldrei séð annað eins. ég er með kenningu að þetta sé í fyrsta lagi að þær fá ekkert tækifæri til að vera sætar svona dags daglega því þær eru alltaf að svitna með bolta í hendinni og hitt er að það eru svo miklir lesbíufordómar í garð kvenna sem stunda svona boltaíþróttir, sérstaklega fótbolta. tell mí abát it! það er að sjálfsögðu bara einhver hugmynd sem sprettur úr okkar firrta samfélagi. allir eru að hugsa það en ég sagði það. ef að kona er með þykk læri, svitaband og hleypur öskrandi á eftir bolta, she has to be a lesbo... see ya!
gestabók