ég man þegar ég tók samræmdu prófin fyrir ellefu árum síðan... únglíngarnir í dag eiga alla mína samúð. ég fór að skæla í dönskuprófinu útaf kvíða og stressi... 16 ára og það var bara upphafið að endinum. það er reyndar í eitt af fáum skiptum sem að ég minnist þess að þáverandi stjúppabbi minn hafi sýnt mér skilning og stuðning. gott ef hann fór ekki með mér út að borða það kvöldið til að hjálpa mér að hvíla mig á kvíðanum og stressinu. enginn er al-vondur...

ég vaknaði annars með mikinn kvíðahnút í maganum og eins og venjulega er þessi kvíðahnútur óðum að breytast í stórt fjall sem kremur í mér innyflin. mér tókst ekki að klára ritgerðina í gær... auðvitað ekki og ég er orðin verulega kvíðin fyrir prófunum. ég þarf að leggja ritgerðina á hilluna í bili og byrja að læra fyrir prófið á laugardaginn og það truflar mig mjög af því að ég þarf svo að ná að klára fjárans ritgerðina áður en ég byrja að læra fyrir næsta próf. sem betur fer er það ekki fyrr en á laugardaginn eftir viku svo ég hef smá tíma en fyrir þann tíma ÞARF ég að klára ritgerðina. nú reynir á mann... langar bara að skæla undir sæng í allan dag og ekki hugsa um þetta en ég verð. ef ég ætti að útskýra þennan ógurlega kvíða fyrir einhverjum sem ekki þjáist af þunglyndi held ég að honum væri best líst þannig að það er eins og ég sé inní litlu herbergi að reyna að lesa bók sem ég þarf að lesa til að halda lífi en með mér í herberginu er líka risastór þotuhreyfill og hávaðinn eftir því. og af því að ég er extra kvíðin í dag bætum við inní þetta "fíaskó" blóðþyrstri úlfahjörð... helvítis andskotans.

ég ætla aðeins að blogga áður en ég byrja að læra og svo ætla ég að klára þessa andskotans ritgerð í dag svo ég geti kannski náð að læra aðeins fyrir prófið á laugardaginn. og hana nú!

ég verð bara aðeins að skrifa um leigusalann sem kom í gærkvöldi eins og ég var búin að segja ykkur... ég veit ekki hvurn fjárann ég var að halda að maðurinn myndi skamma mig. þetta var allt að sjálfsögðu í hausnum á mér. ég skaut mig í fótinn og viðurkenni það hér með. ég var alltof neikvæð... en svona er ég stundum, býst alltaf við því versta. ætla að fara að venja mig af því... auðvitað fór hann ekkert að rýna í öll horn til að athuga hvort við værum ekki þrifanleg eða eitthvað svoleiðis rugl. hann tékkaði ekki einu sinni á neinu, ekki kertavaxa-gluggakistunni, hafði enga skoðun á því að við erum búin að skrúfa sundur og saman veggina hérna. sagði m.a.s. bara PIFF!!! þegar ég fór eitthvað að afsaka okkur. hann talaði bara útí eitt um hvað það væri huggulegt hjá okkur og hvað hann væri ánægður með okkur sem leigjendur og það besta af öllu er að við gerðum ótímabundinn leigusamning. það þýðir að við þurfum ekki að hafa neinar áhyggjur af því að flytja næstu árin og þið getið ekki ímyndað ykkur hvað það er heilmikill léttir. samskiptum mínum og leigusalans lauk svo á því að hann sagði að við gætum alltaf hringt í sig ef eitthvað kæmi uppá. að hugsa sér! svona getur nú lífið verið indælt og gott...

annars finnst mér lyfin vera farin að virka á sálina en ég veit ekki alveg hvort það er fyrir sakir hómópatalyfjanna eða klínísku lyfjanna. mér er svosum sama því mér er farið að líða ansi hreint vel, finn fyrir létti í sálinni og gleði. ég er reyndar ennþá doldið þreytt alltaf og ég hef auðvitað venjubundnar áhyggjur eins og af ritgerðinni og útaf prófunum en það er einhvern veginn örðuvísi en venjulega. nú er ég ekki buguð af áhyggjum, ég sé fyrir endann á þessu og er nokkuð sannfærð um að ég muni klóra mig framúr prófum og ritgerð. það er reyndar líka möguleiki á að þetta tengist sólinni því ég veit vel að ég er frekar þjáð af þunglyndi í skammdeginu á veturnar en skiptir það einhverju? skiptir ekki öllu að það er komin gleði í sálina? jú, það held ég.

hér sjáiði nýja símann minn... ég get lítið talað um hann enda hef ég ekki haft tækifæri á að kynnast honum enn en á því verða brátt gerðar bætur. ég ætla líka að brydda uppá nýjung og lesa leiðarvísinn í þetta skiptið áður en ég fer að hamast á tökkunum. það verður erfitt en ég ætla að gera það... úff! ég elska nýja síma. ELSKA... svo er hann keyptur á svona léttkaups-greiðslum ef einhver er að velta því fyrir sér hvernig manneskja sem gerir lítið annað en að væla yfir fátækt hafi efni á svona "fansí-pansí" nýtísku síma. í mínum huga þýðir það að hann var ókeypis og ekki orð um það meir... bara smá aur af símreikningnum í nokkur skipti og þá er þetta komið. ég reyndi annars að sannfæra símafólkið að hinn síminn hefði bókstaflega gefið upp öndina eftir bara eitt ár til að reyna að græða hinn ókeypis en þau sáu við mér. það er erfitt að fela það þegar það er búið að taka brjálæðiskast á farsíma... rífa af honum on/off takkann og troða borðhnífi lengst inní hann. hvað get ég sagt... ég er blóðheit og kann því ekki þegar ársgömul tæki bila uppúr þurru.

tónleikarnir á sunnudaginn voru hreinn unaður að hlýða á og ég sá ekkert af ykkur þar bölvuðu einkalífs-annarra-lestrar-slepjurnar ykkar! en það er nú verst fyrir ykkur, ekki mig... ég fékk hroll og gæsahúð og tár í augun og ég bara veit ekki hvað og hvað. prinsinn minn er að sjálfsögðu snillingu á gítar, þetta leikur í höndunum á manninum eins og smér... líka vér. HAHAHAHHAHA! og kristjana olli mér engum vonbrigðum, þvert á móti þá sannfærðist ég enn frekar í þeirri skoðun minni að ef móðir jörð hefði rödd þá myndi hún hljóma svona. eins og kristjana. og svo tók öspin litla tvö lög með móður sinni... og hvílík "harmonía"... ef það væri ekki svona ósmekklegt að gapa og hvað þá í kirkju hefðu kjálkar mínir endað í gólfinu. þær hljóma unaðslega saman. UNAÐSLEGA! á það get ég ekki lagt nægilega áherslu. þið verðið bara að taka mig trúanlega og komast í tæri við þessa undrahljóma. þið verðið! eftir tónleikana fórum við á kaffi óperu að borða þar sem enginn réttur kostar minna en 4.500 kr. reyndar er vel útilátið og maturinn mjög góður og auk þess er þarna live-skuggabjalla á skemmtara allt kvöldið. hann tekur skemmtilega 90s slagara sem ylja manni um hjartaræturnar... (flest hérna í seinustu tveimur setningum er mjög mikil kaldhæðni og stórlega ýkt. nema þetta með 4.500 króna matinn, það er satt). en ég hafði allavega aldrei áður komið á kaffi óperu, ekki nema þá í einhverju annarlegu ástandi því forstofan þar hringdi skuggalega mörgum bjöllum án þess að ég gæti sett á það fingur, það var skemmtilegt fólk með okkur, góður matur og þetta kostaði okkur ekki krónu svo ég veit ekki hvað ég er að væla yfir verðinu...

í gær var ég og við óttalega löt. gerði ekki handtak nema þarna þegar ég vaknaði rétt uppúr átta og leiddist svo ég dundaði mér í dágóða stund við að þrífa gluggana, innan sem að utan, setti hillupappír í gluggakistuna þar sem kertavaxið er eftir að ég hafði reynt að skafa það burt í dágóða stund. það er svo að leigusalinn sjái það ekki en haldi þess í stað að ég sé sérlega smekkleg og gamaldags... hann er að koma í dag og ég er ægilega stressuð útaf ávítunar-ótttanum. er alltaf svo hrædd um að verða skömmuð af því að fullorðið fólk og aðrir fá "kikk" útúr því að ávíta mig... veit ekki afhverju. ég gekk líka um íbúðina með rúðuúða en hann virkar á alla bletti og leitaði uppi torkennilega slettur sem hafa smátt og smátt gert sér ból á veggjunum okkar. í morgun tók ég síðan all svakalega til, skipti á rúminu, ryksaug, þurrkaði af og brenndi reykelsi eins og hindúi svo að það sé góð lykt inni hjá okkur. ég veit ekki hvað meira ég get gert, maðurinn hlýtur að elska okkur.

og getiði hvað ég er ekki búin með??? já! RITGERÐINA!!! fjandinn hafi það hvað mér gengur þetta illa og ég er að fara í fyrsta prófið á laugardaginn og ég er að fá blóðtappa af stressi. ég hef auk þess komist að því að bókin sem ég á að skrifa ritgerðina um er alveg vita gagnslaus, illa þýdd og öll einhvern veginn sett upp í fljótfærni... ég skil varla greinarnar í henni og ekki er ég slæm í íslensku held ég. ætli maður geti skrifað það í ritgerð um bók? að bókin sé bara óttalega mis eitthvað... en að nöldra yfir því í sjö blaðsíður á eftir að verða skrautlegt. ég skrifa bara: ?því miður sé ég mér ekki fært um að skrifa ritgerð um þessa bók, svo léleg er hún. það er fyrir neðan virðingu mína og vitsmuni að eyða tíma í svona vitleysu og mælist ég hér með til þess að ég fái að endurþýða þessa bók svo að enginn nemandi þurfi nokkurn tímann að finna sig í sömu sporum og ég er nú í. með vinsemd og virðingu, tinnbert ævarsson............. nei, bara að grína, hún er ekkert svo slæm en hún er samt án skops frekar illa þýdd og einhvern veginn erfið viðureignar þrátt fyrir að innihaldið sé alls ekki svo torskilið: kvikmyndastjörnur. en nú ætla ég að reyna að gera eitthvað af viti.

sunnudagsmorgunn... eða sunnudagur rétt fyrir hádegi og ég er mygluð með málninguna frá því í gær haldandi dauðahaldi í andlitið á mér. best að fara í sturtu... annars er ég að fara á tónleika í kvöld í fríkirkjunni þar sem ég mun hlýða á tengdamóður mína, kristjönu arngrímsdóttur þenja raddböndin... og þvílík raddbönd sem þar fara. örninn minn spilar undir á gítar og öspin mín spilar á sín raddbönd með móður sinni og þegar þessar tvær syngja saman opna himnarnir hliðin sín... þið heyrðuð kannski í pálma "á rauðu ljósi" gunnarsyni dásama kristjönu á rás 2 í morgun, hann fór eigi með fleypur... svo ef þið viljið heyra hvernig móðir jörð hljómar mæli ég með því að þið brunið í skálholtskirkju á tónleika kl. 16 eða komið í fríkirkjuna í kvöld kl. 20. þið munuð sko ekki sjá eftir því... ég ætla að drekka áfengisgutl á eftir enda er annar sunnudagur í þessari viku á morgun.

p.s. tinnbert kirsuber tók þessa mynd af kristjönu í "miniatúr" garðinum okkar en ég stal henni af síðunni hjá einhverjum júlla. sorrí júlli!

þá á hún blessuð móðir mín afmæli í dag... til hamingju með daginn elsku mamma mín!

pssst...

hva! maður sefur einu sinni til hádegis og þá er bara komið sumar&sól þegar maður vaknar... annars er mér meinilla við að sofa svona frameftir eins og einhver únglíngur með bólur og líkaminn greiðir alltaf fyrir það semi-dýru verði. það tekur ótrúlega langan tíma að vakna almennilega og líkaminn er einhvern veginn allur í beyglu. þetta er það sem gerist þegar fólk eins og ég sem ekki er vant að sofa út sefur út. að ógleymdu nagandi samviskubitinu... en það er föstudagur, dásamlegt veður og svosum ekki yfir neinu að kvarta... ætli einhver hafi gert ritgerðina fyrir mig á meðan ég var í dáinu?

annars er ég að fara að vinna í kvöld. það finnst mér gaman... ég hef gaman að því að vinna á föstudagskvöldum í bókadeildinni. alltaf svo skemmtilegt andrúmsloft burtséð frá því hvort ég geri eitthvað eftir vinnu eður ei. veit ekki með kvöldið í kvöld... langar doldið á vorblótið á NASA eða bara að fá mér bjór einhversstaðar. maður veit ekki...

annars hringdi leigusalinn okkar indæli þegar ég var u.þ.b. að opna augun, enn með slefuna í munnvikinu... hann ætlar að hækka leiguna blessaður, ég lái honum það svosum ekkert með tilliti til vísitölunnar og svoleiðis rugls en fyrir utan það voru líka góðar fréttir... svosum ekkert óvæntar en þeim fylgir ákveðinn tímabundinn léttir. við fáum sumsé að vera hérna áfram, eins lengi og við viljum og það er gott að vita til þess. fyrir fólk eins og mig sem á einstaklega erfitt með óvissu og breytingar... ég er reyndar að hugsa á meðan ég skrifa þetta að það væri alveg frábært ef við gætum bara verið hér þangað til að við verðum "stór" og höfum efni á að kaupa okkar eigins íbúð. eini gallinn er að okkur vantar geymslu en það má nú svosum alltaf finna útúr því. það er svo óskaplega gott að vera hérna á bergstaðastrætinu, góður andi og frábær staðsetning. já já...

ég hef annars lítið annað að segja... jú! eitt... við horfðum á fáránlega undarlega mynd í gær sem heitir dead meat. "splatter" mynd í anda fyrstu mynda peter jackson eins og braindead, meet the feebles og svoleiðis mynda... ég mæli með henni fyrir kvikmyndaáhugafólk... bara "for the fun of it". ekki meira í bili. hafið það gott í dag...

farsíminn sem ég keypti mér fyrir nákvæmlega ári síðan, farsíminn sem ég var að borga seinustu afborgunina af í byrjun þessa mánaðar dó áðan. hvur andskotinn! hvern djöfulinn á það að þýða?!?!? þetta er kannski ágætis tækifæri til að hætta bara alfarið í þessu farsíma-rugli. mér finnst hvort sem er svo drep-leiðinlegt að tala í síma að það jaðrar við ofnæmi... en uppá móti kemur að ég er mjög tækjasjúk, hef t.d. sérlega gaman að því að eignast nýja farsíma til að fikta í... svona er ég nú öfugsnúin. en það kemur í ljós hvað ég geri, kannski kaupi ég bara þann ódýrasta sem er í boði. eða ekki.

annars er ég eiginlega hætt við að hætta hjá geðlækninum. a.m.k. í bili... hún var eitthvað svo klár í morgun, ég fékk það bara ekki af mér að "dömpa" henni. hún sagði margt af viti og þá helst í tengslum við þessi árans ritgerðarskrif mín og sjálfshatrið eins og hún kallar það. mér finnst það nú helst til harðort... en hvað um það, ég held ég haldi áfram. ég verð reyndar að fá að borga henni í blíðu, hef ekki haft efni á að borga blessaðri konunni síðan í febrúar. kannski slepp ég með fótanuddi...

og ég ætla núna aðeins að tala um það hve fátæk ég er... mér finnst það svo hrikalegt. ég fer ekki einu sinni á kaffihús, hleyp alla leið í bónus þó okkur vanti bara einn pott af mjólk, rista brauðið svo það finnist síður að það sé aðeins farið að slá í það... en þrátt fyrir þetta lifi ég frábæru lífi svo ég er eiginlega bara að grínast. mikið vildi ég samt og það er án efa mín næst-æðsta ósk að við hefðum nægilega mikið fé á milli handanna svo við gætum lagt til hliðar í hverjum mánuði og safnað fyrir útborgun í íbúð. það mun ALDREI gerast, því get ég lofað ykkur.

í strætó áðan á leiðinni heim úr ógeðslega mosfellsbæ var mér litið inní bíl þar sem við vorum stopp á rauðu ljósi... inní bílnum sat maður sem eyddi ÖLLU rauða ljósinu í að klóra sér í typpinu og pungnum. af mikilli áfergju vil ég bæta við... frjótt ímyndunarafl mitt gat ekki látið þetta dásamlega tækifæri fram hjá sér fara svo í mínum sjúka huga er þessi blessaði maður nú rauðu-ljósa-spennurúnkari. ég hef spunnið margar svona sögur í huganum um nágranna mína og allir eiga þeir það sameiginlegt, í sögunum þ.e. að vera með óhreint mjöl í pokahorninu, bara misjafnlega mikið. ég læt sögurnar kannski flakka hér við tækifæri.

já já... ég biðst forláts á þessari færslu í gær... lá bara dáldið illa á mér útaf ritgerðinni sko... þetta var bara smá svona "outburst". þetta er í lagi núna, ræddi málið við örninn minn og þá dró auðvitað ský frá sólu en hvað ritgerðina varðar veit ég ekki hvernig þetta á eftir að fara. mér finnst ég alls ekki vera að standa mig nægilega vel og bara svo það sé á hreinu þá er það ekki með vilja. eeeeen... einn dagur í einu og við sjáum hvað dagurinn í dag ber í skauti sér. langar bara svo að gera þetta og ekkert með það. ekki bugast alltaf eins og einhver algjör auli... ég hef fólkið á hlemmi mér til hliðsjónar þegar mér gengur illa, vil síst af öllu enda eins og þau. og ég þakka fyrir þessi "komment" sem fylgdu "outburst" færslunni. ég ætti kannski að leggja það í vana minn að hlusta frekar á aðra en sjálfa mig þegar kemur að því að leggja mat á mitt eigið ágæti af því að ég er jú eins og allir vita, minn versti óvinur. bara að tinna og tinna gætu verið vinkonur, þá væri allt betra...

... annars er dagurinn í dag ekki dagur til að væla og öskra því í dag á hún svanhildur systurdóttir mín afmæli. stórafmæli m.a.s.... þrítug!!! það er magnað, ég get ekki beðið eftir því að verða þrítug. og þar sem að ég er búin að segja hérna einu væmnu söguna sem ég kann af mér og frænku, held ég hafi gert það á seinasta afmælinu hennar læt ég í staðinn fylgja með mynd af tvífara hennar. ekki amalegur tvífari þar... en... til hamingju með daginn elsku svanhildur, eigðu yndislegan afmælisdag og alla daga yndislega hér eftir. þúsund kossar og milljón faðmlög, þín littla frænka, tintin.

andskotans, helvítis, djöfulsins og fjandans! ég er: aumingi, hálfviti, fífl, millitáaskítur, mongólíti, asni, tímasóun, ógeð, heimskingi o.m.fl... ég er orðin svo þreytt á því að leika þroskaða og fullorðna manneskju þar sem að ég er það augljóslega ekki. ég er svo óheppin að þjást af óþekktu heilkenni sem lýsir sér þannig að ég er mitt á milli þess að vera vangefin og ekki... hvað ætli það sé? ég er algjör FÁVITI!!! ohhh... af hverju lýst ekki eldingu í mig? hvar er átján hjóla trukkurinn sem átti að keyra á mig þegar ég þarfnast hans? afhverju eru ekki til útrýmingabúðir fyrir fólk eins og mig? ætli ég sé ekki að ýkja útaf lágum blóðsykri, hef ekki etið neitt í dag... en hvað um það, ég verð hérna ennþá þó ég borði...

í dag þarf ég að vera mjög dugleg að læra, mér hefur nefnilega ekki gengið nógu vel í því undanfarið. reyni að bæta úr því í dag... vonandi. ég er bara að hugsa svo mikið og áhyggjurnar yfir því hvort ég hafi vinnu í sumar eða ekki skyggja doldið á tilveru mína þessa dagana. ég er of mikið barn til að ráða með góðu móti við þesslags óvissu. en við sjáum hvað setur, er að reyna að fá svar.

æjh... nenni ekki að skrifa.

afskiptaleysið er andstæða ástarinnar. hverjum þykir gaman að vera skilinn eftir úti í kuldanum? ég þoli ekki þegar fólk svarar ekki því sem ég spyr það að... burtséð frá því hvort að svarið sé gott eða slæmt. ætli ég geri þetta ekki samt sjálf stundum... alveg óþolandi!

ég er búin að sitja svo lengi með bera fætur á flísagólfinu, að lesa fyrir skólann að tærnar mínar eru orðnar fjólubláar. tærnar með tánöglunum sem ég nota ekki til að hanga niður úr laufkrónum, táneglurnar sem ég nennti ekki að klippa í gær. ekki örvænta, þær eru ekkert viðurstyggilega langar, þvert á móti þá held ég að þær fari ekki í taugarnar á neinum nema mér.

framtíðardraumur tinnberts ævarssonar: ungur maður með vonir:

1. eignast íbúð/hús sem er nægilega stórt til að ekki þurfi að flytja fyrr en arnarungarnir eru flognir úr hreiðrinu. eða eitthvað þaðan af verra. það þarf líka að rúma tómstundir mínar og arnarins sem ekki eru af verri endanum: gítarspil og listmálun. þ.a.l. mætti íbúðin/húsið vera 4-5 herbergja (ekki á færi venjulegs fólks að hafa efni á en þetta er nú einu sinni bara draumur).

2. giftast erninum í vallakirkju, ég í draumakjólnum sem mun verða 50s og hvítur með bleikum borða um mittið og örninn minn í flotta smókíngnum sem við keyptum í spútnik (það næsta sem ég hef hingað til komist með að segja erninum þennan draum er að segja honum að mér finnist vallakirkja voðalega falleg kirkja. hef ekki lagt í að hræða piltinn neitt meira. hann mun þó væntanlega lesa þetta svo ég get allt eins skotið mig í hausinn núna). vorbrúðkaup með mexíkósku eða indversku hlaðborði og hellingur af frönskum súkkulaðikökum í eftirrétt.

3. eignast tvö börn með ca. 2-3 ára millibili og skíra þau amelía birta og frosti (það hefur verið greypt í hausinn á mér síðan ég hætti að forðast það að horfast í augu við að ég muni einhvern tímann eignast börn að fyrsta barnið mitt verði stúlka).

4. finna frábæra vinnu þar sem allir mínir bestu eiginleikar fá að njóta sín og mér er frjálst að vera ég sjálf. rithöfundur er náttúrulega númer eitt. síðan væri ég alveg til í að fá borgað fyrir að hugsa, ég geri nefnilega mjög mikið af því.

5. sættast við sjálfa mig og fortíðardraugana. læra að elska sjálfa mig og aðra eftir því. verða heil.

... held það sé ekki fleira í bili en ef allir þessir hlutir gætu ræst yrði ég hamingjusamasta stelpa í heimi. það er reyndar erfitt að hugsa til þess að ég geti fengið meira en ég nú þegar hef. svo heppin er ég... með besta mann á jarðríkinu mér við hlið.

í dag ætla ég að:

læra
ryksjúga gólfið
vaska upp
taka lítillega til
taka af mér gamla og skorpnaða rauða naglalakkið
klippa fingurneglurnar
fara í sturtu
klippa táneglurnar (mikill óþarfi að vera með þessar táneglur. ég nota þær ekki til neins. ekki til að hanga niður úr laufkrónum a.m.k.)

í fréttablaðinu í dag (ekki í morgunblaðinu sem ég fæ nú ókeypis eftir að gömul kona hringdi hér seint um kvöld og bauð mér það. ég sagði bara já) talar úlfhildur dagsdóttir, sem ég ber mikla virðingu fyrir sem kvikmyndafræðingi um að fyrsta alien myndin sé besta hryllingsmynd allra tíma. þessu gæti ég svosum alveg verið sammála, kannski ekki alveg en hvað um það... en eins og þið vitið þá festum við hjón kaup í öllu aliens safninu eins og það leggur sig á senu markaðinum ekki alls fyrir löngu. það sem úlfhildur segir um alien myndirnar í fréttablaðinu í dag er allt satt en aftur á móti langar mig að bæta einu við það, bara mitt persónulega álit sem þróaðist eftir að hafa horft á allar alien myndirnar. aðalhetjan er kona eins og allir vita, kúl hörkukvendi. það fær enginn nóg af þeim. aftur á móti er það mín skoðun að ein af ástæðunum fyrir því að aðalhetjan er kona er svo að menn geti fengið að lumbra á konu og svo að menn geti fengið að sjá þegar það er verið að lumbra á konu. allar myndirnar er ripley ekki bara að berjast við geimverurnar heldur líka nokkurn veginn við alla karlmenn sem á vegi hennar verða. allir virðast þeir hata hana, sumir sjá þó að sér en oftast ekki fyrr en eftir höstug orðaskipti og líkamlegar ryskingar og gott ef ekki einni nauðgunartilraun líka. í alien myndunum fær hatur á konum að blómstra. er það tilviljun að í seinustu myndinni er ripley bara klóni af sjálfri sér? orðin móðir geimveranna... ég væri alveg til í að kafa dýpra ofaní þessa pælingu, þetta er bara þverskurður en ég hef ekki tíma í það núna.

önnur skoðun... ég er fyrir virkilega miklum vonbrigðum með mammút. er fólk í alvöru að dásama þetta unglinga/þunglyndis/ófrumlega band? ég vil alls ekki gera lítið úr þeim, gott og frábært ef þeim gengur vel en ég átti von á einhverju miklu miklu miklu betra en þessu. mér finnst ég hafa heyrt svona tónlist þúsund milljón sinnum áður. doldil klisja... úff, erfitt að vera svona leiðinlegur.

það þykir víst fréttnæmt að sjá kríu í dag... ég heyrði í einni í morgun held ég.

ég er bara að drepa tímann uns ég þarf að mæta til vinnu. ágætt að gera eitthvað að viti þessa helgina... þ.e. að vinna meina ég sko. hef verið óskaplega löt undanfarna daga, ekki nógu gott og ekki gott fyrir sjálfsmyndina. engu að síður finnst mér ég þurfa að vera löt einn dag í viðbót, daginn í dag. ef ég á að gera eitthvað að viti þarf það að hefjast að morgni dags og haldast þannig óslitið til kvölds. þannig vinn ég best... í skipulögðum tíma. ég er samt ekkert að væla, alls ekki... er bara róleg í sálinni í dag. þess vegna ætla ég bara að hafa það huggulegt eftir vinnu í dag og taka svo vel á því frá og með fyrramálinu. vera dugleg, taka 2-3 daga í seinustu ritgerðina og byrja svo að læra fyrir prófin sem ég stefni á að standa mig sérlega vel í þetta árið.

ég ef annars engar sérstakar skoðanir í dag... var að hugsa eitthvað í gær áður en ég sofnaði en er búin að gleyma því núna. það hefur þá varla verið það merkilegt...

erum búin að festa kaup í miðunum til amsterdam í sumar. á visa að sjálfsögðu, en ekki hvað? hlakka ótrúlega til... rómantísk tíu daga síðsumarferð til amsterdam er það besta sem ég gæti hugsað mér. það besta sem ég GET hugsað mér. örninn minn og ég... ótrúlega fallegt umhverfi, rólegheit og hellingur að skoða. og ég ætla á öll söfnin sem ég fór ekki á þegar ég bjó þarna. ég hlakka svo til og ég hef ekkert meira að segja í dag.

sumardagurinn annar byrjar vel, rigning og grár himinn... híhíhí... skemmtilegt! í þessum skrifuðu er drengur hjá okkur að setja upp einhverja óskaplega tækninýjung sem mun gera okkur hjónum mögulegt að glápa á útlenskar sjónvarpstöðvar í tíma og ótíma. fyrir skít og ekkert. ég hef persónulega ekki yfir neinu að kvarta. alls engu!

gleðilegt sumar kæra fólk og takk fyrir veturinn...

ég er alveg yfirmáta þunn núna og get ekki með nokkru móti sofið lengur sökum þess... vaknaði kl. 9. maður er alveg hættur að þola nokkurn skapaðan hlut... ég drakk tvo bjóra og tvö glös af "rape-drug" bollu og þurfti að fara heim kl. 3 af því mér var svo óglatt. samt ekki það drukkin. kannski er þetta af því að ég hef varla bragðað áfengi í allan vetur útaf lyfjunum og auk þess hef ég bara ekki haft nokkurn áhuga á því. eða þá af því að ég er orðin há-öldruð... en ég finn að vorpúkinn er farinn að gera vart við sig og það er nú svosum kærkomin heimsókn ef ég er þá ekki orðin of gömul til að drekka áfengi. mér dettur bara engin önnur ástæða í hug fyrir þessu þolleysi. skrýtið og þó... var að rifja það upp fyrir nokkrum dögum að ég byrjaði að drekka áfengi í tólf ára bekk (ég er alls ekki stolt af þessari staðreynd og myndi líklega sjálf rassskella barnið mitt væri það í þessum sporum). regluleg helgardrykkja báða dagana hófst svo í 8. bekk eða þegar ég var þrettán ára. ég kenni mosfellsbæ um það... andskotans syndabæli! og svo hefur það munstur nokkurn veginn haldist fram að þessu, þó með pásum á veturna nú í seinni tíð. þetta þýðir að ég hef drukkið áfengi í fimmtán ár... 15 ÁR!!! mér finnst það ansi mikið með tilliti til þess að ég er nú ekki það gömul en það er þá kannski engin furða að maður sé kominn með doldið leið á þessu. og ekki er ég gefin fyrir eiturlyf, a.m.k. ekki þessi "kemísku".

en ég og hjartans elsku örninn minn sem enn sefur og tórði til kl. 5 í morgun útivið ætlum að eiga huggulegan þynnkudag í dag. ég ætla að kaupa mér burger king. það er besti þynnkumaturinn...

hafið það gott í dag elsku pysjurnar mínar.

jesss!!! ég trúi þessu ekki, ég trúi þessu ekki!!! ég er búin með eina af stóru ritgerðunum og nú á ég bara eina eftir... ég trúi þessu ekki... ég er í gleðivímu! ég trúi ekki að mér hafi tekist að gubba þessu loksins útúr mér. eftir tár, svita og tár... jeiiiiiiiiiijjjjjjjjjjjjjjjjjj!!! gaman gaman! ég er auk þess orðin sérfróð um kommúnisma og mccarthyisma fyrir þá sem vantar upplýsingar um þau fyrirbæri... svona eru kvikmyndirnar, allt í þeim! vá hvað ég er glöð... ég sá virkilega ekki fram á að mér myndi takast þetta. svona hef ég nú skammarlega litla trú á sjálfri mér. en þetta hafðist og ég er að kafna af ánægju. auk þess er ritgerðin sem eftir er mun auðveldari svo þetta er alveg frábært. ég get bara ekki hætt að skrifa hvað ég er glöð. þetta er magnað! lengi lifi tinnbert, húrra húrra húrrrrrraaaaaaaa!!!

þessi gullkálfur á afmæli í dag og er nú jafngamall mér. hann er besti gullinn minn og besti vinur minn... til hamingju með daginn elsku gulli! og ég segi það enn og aftur... allar stúlkur eins og ég ættu að eiga einn svona gulla-vin. ómetanleg vinátta, maðurinn bregst aldrei.

er annars komin á fullt skrið í ritgerðarsmíðum og með góðri von um að ég sé ekki að "jinxa" neinu gerir ég ráð fyrir að klára a.m.k. eina ritgerð í dag. svo gott er... ég kvarta ekki yfir neinu.

örninn minn og krúttsprengjurnar í shadow parade eru að spila á gauknum í kvöld... ég ætla að mæta og verða gegggjað full og með læti í stuttu pilsi. það er sko þriðji sunnudagurinn í þessari viku á morgun... þynnkudagur!!! og fyrir graða og einmana karlmenn mæli ég eindregið með að mæta á tónleikana í kvöld... það verður úr nægu magni af sauðdrukknum unglingsstúlkum með anorexíu og of mikla ljósabrúnku að velja (óæðri tegundin af grúppíum). take a pick and don´t go home alone... gríííín. bara að gera góðlátlegt gys að druslum. aftur grín... jess! ég er í góðu skapi!

þetta er JAPANSKA myndin sem ég skrifaði ritgerðina um... mæli með henni.

kvaddi birtu besta skinn áðan. alltaf jafn sárt...

er eitthvað pínu leið. kannski allt í einu, kannski ekki... neikvæðu hugsanirnar ryðja sér leið inn til mín og ég ber sjálfa mig í götuna með ljótum hugsunum og tónlausum orðum. bara svo ég hafi ástæðu til að liggja þar... mikið vildi ég stundum að ég væri ekki ég eða þá að ég væri ekki eins og ég er. hvort er betra? ég veit svosum alveg hvað er að plaga mig, ég nenni bara ekki að skrifa um það. nenni ekki heldur að tala um það... ég ætla að gera heiðarlega tilraun til að fara á fund fyrir þunglynda hjá geðhjálp í kvöld... sjáum hvernig fordóma-hausinn minn "höndlar" það. og til að það sé á hreinu þá beinast fordómarnir alfarið alltaf að mér og engum öðrum. það vildi ég geta lagað... ég myndi líklega ekki með nokkru móti fást til að fara á þennan fund nema bara af því að birtan mín ætlar með mér. mér er meinilla við að horfast í augu við vandamál. annar akkilesarhæll... nú eru þeir orðnir þrír. en ég er svo heppin að eiga svona góða bestu vinkonu, sem hjálpar mér að horfast í augu við hlutina því það er ekki fyrir hvern sem er held ég að tækla þrjóskuhnefa eins og mig. bara að ég hefði kjarkinn eða það sem þarf til... veit ekki alveg hvað það er.

en í gærkvöldi las ég blogg hjá stelpu og það var eins og ég væri að lesa mitt eigið blogg. það lét mér líða betur og vel, að vita að einhver sé að hugsa það nákvæmlega sama og ég og líður eins og mér stundum. ég vona að það sé ekki rangt að gleðjast yfir svoleiðis...

afhverju í andskotanum er aðalvídjóleigan ekki búin að opna? krambúðin opnaði kl. 10... djöfuls helvítis andskotans fjandans! veit þetta fólk ekki að mig vantar japanska mynd, ekki seinna en strax svo að ég geti skrifað þessa árans ritgerð... ohh... stundum vildi ég að heimurinn væri eftir mínu höfði. fyrir utan að þá yrði allt í einhverjum vandræðagangi hér á jörð. en aðalvídjóleigan mætti fara að opna... ég þarf JAPANSKA MYND! langar að gefast upp og sofna... hvernig gat ég verið svona vitlaus og hugsunarlaus? mér blöskrar heimskan í sjálfri mér, alveg satt. ég ætti að vera látin í rafmagnsmeðferð eða lokuð inni á stofnun.

var að gera mér grein fyrir því að það er ekki seinna en vænna að fara að kunna að gera greinamun á japan og kína... ég þori varla að skrifa hérna nýlegustu heimskupör mín, svo svaðaleg og heimskuleg eru þau... og ég geri það kannski ekki en eitt get ég sagt ykkur og það er þetta: að kunna að þekkja muninn á japan og kína er mikilvægt ætli maður að skrifa ritgerð um japanska kvikmynd. ég gef mér að þið getið getið ykkur til um restina... heimski tinnbert!

gleðilega páska allir saman!

laugardagur og mig svimar óskaplega, er með beinverki, enn hálf slöpp og hnerra óskaplega mikið... ansans. öspin litla og sléttujárnið farin aftur norður... sakna asparinnar meira. örninn minn sefur en af því að spennandi verkefni bíður okkar er ég að hugsa um að vekja hann. við erum að fara að breyta! okkur áskotnaðist nefnilega sjónvarp (ókeypis) í sömu stærð og bíótjald. þetta þýðir bara "góssentíð" því nú höfum við sjónvarp inní svefnherbergi... eins og ríka fólkið. ég nenni ekki að skrifa en ég ætla að eiga huggulegan dag í það minnsta.

skaði eldjárn að hvíla sig í baðvaskinum... dimmalimm gerði þetta líka þegar hún var lítil.

einu sinni var föstudagurinn langi leiðinlegasti dagur ársins. næst á eftir kom 1. janúar... þetta man ég frá því að ég var lítil, eða þetta fannst mér þegar ég var lítil. nú er efnishyggjan orðin svo stór partur af samfélaginu að enginn dagur er lengur "heilagur". verslanir geta ómögulega hugsað sér að missa visðkipti í einn dag hvort sé það í þágu trúar aða friðar (ég er sjálf ekki trúuð og hef engan áhuga á að hylla einhverja gamla þjóðsögu um mann negldan uppá kross. og í útlandinu lætur fólk negla sig uppá kross. sjálfviljugt. maður spyr sig...). engu að síður finnst mér að fólk ætti að leggja sig betur fram við að heiðra gömul gildi. það er samt alger óþarfi að limlesta sjálfan sig finnst mér...

ég er eitthvað slöpp í dag, eins og ég sé að verða lasin.

æjh... hef nú ekkert verið sérlega iðin í dag. vaknaði ellefu. samt fyrst klukkan hálf 9 en píndi mig til að sofa lengur svo ég yrði síður þunn. drakk nefnilega eins og hálfs lítra rósavínflösku með ösp í gærkveldi og hef svona í seinni tíð orðið doldið þunn alltaf eftir drykkju. en vaknaði eins og áður sagði ellefu, ljúflega með erninum mínum. gulli kom líka til okkar í gær og við hlógum til hálf 4 í nótt. það eina sem ég hef gert í dag er að horfa á aliens og nú klæjar mig í augun að horfa á númer 3... keyptum nefnilega allar alien myndirnar á senu markaðinum. en svo erum við auðvitað að far að sækja birtu á flugvöllinn í kvöld... mig langar í burger king franskar.

jæja jæja... þá er ég komin heim, klukkan er rétt rúmlega eitt og ég er í svona rokna stuði. sit bara hér með mitt hrökkbrauð og te og spæli mig á því að geta ekki setið í staðinn á barnum og hellt í mig. ég er svo hress og ég virðist hafa áhuga á áfengi í dag.

annars var hómópatakonan frábær og ég stend í þakkarskuld við stúlkuna sem benti mér á hana. ég er að hugsa um að hætta bara hjá geðlækninum... sé samt til, engar vanhugsaðar ákvarðanir þegar kemur að geðheilsunni. ég fékk einhverja dropa og remidíur sem ég á að éta, líst betur á það en fjárans serólið sem gerir mig bara veika-RI. en getiði hvað? ég villtist í fyrsta lagi í breiðholtinu, öll strætóskýlin þar eru ýmist sprengd í loft upp eða þá hafa orðið fyrir barðinu á brennivörgum. og fólki sem ekki getur haldið í sér þangað til það kemur heim... ég var auk þess dauðhrædd um að vera barin af einhverju nýbúagengi, eru þau ekki öll í breiðholtinu? en svo fann ég mig nú og endaði á réttum stað. hómópatakonan er voðalega ljúf og hlý og kallaði mig alltaf elskan. mér fannst það þægilegt... nema hvað, hún lét mig leggjast á einhvern bekk og hvað haldiði að hún geri? hafið það til hliðsjónar hér að fyrr í morgun nefndi ég einmitt hvað mér þætti ekki skemmtilegt þegar það væri verið að þukla á mér, aðrir en örninn minn... hún rennir hendinni undir rassinn á mér eins og ekkert væri sjálfsagðara og svo var hún bara þar í gott korter. ég þakka bara gluði fyrir að ég þurfti ekki að prumpa. fyrir utan að ég er svo krútti- og strumpaleg að það kemur bara kandíflos-lykt þegar ég leysi vind... önnur saga. nema hvað... hún þuklaði á mér allri í dágóða stund, það var svosum í lagi en ekkert of samt og vildi vita allt um mig og ég lét það eftir henni en samt í mjög grófum dráttum. tiplaði bara svona á því dramatískasta sem á daga mína hefur drifið í gegnum ævina og sagði henni svo að það sem ég héldi að plagaði mig að mestu væri skert sjálfsmynd, ef einhver er og óþroskaðar tilfinningar. já, ég er með tilfinningar á við tíu ára barn og það er nánast óþolandi. hún var sammála, sagðist sjá það í árunni hjá mér... ekki sé ég þessa áru þegar ég lít í spegil. svo talaði ég eitthvað um það hvað ég hefði miklar áhyggjur af því að ég væri vond manneskja. ég er voðalega oft sannfærð um það, að ég sé alveg hrikalega vond manneskja. mér finnst ég allavega of oft lenda í hlutum sem að maður skyldi ætla að vont fólk lenti bara í. en ég er nú líka doldið dramó stundum... en hómópatakonan hló bara að mér þegar ég sagði henni þetta. sagði að það væri ekki stakt vont bein í öllum skrokknum á mér, það sá hún víst líka á árunni minni... ég hefði átt að spyrja hana meira útí hvað hún sæi í þessarri ósýnilegu áru. en það var allavega gott að heyra þetta, hvort sé það satt eða ekki. svo sagði hún líka að það væru voðalega góðir menn í kringum mig og nefndi pabba-þór og örn, sagði að þeir tveir vildu allt fyrir mig gera. þetta var líka mjög huggulegt að heyra því ég hef oft lent í mis-góðum mönnum og nú er ég ekki að tala um fyrrverandi kærasta, þeir eru allir góðir á sinn hátt. en allavega... þegar ég labbaði út frá hómópatakonunni leið mér vel og ég flissaði m.a.s. upphátt með sjálfri mér að engu á leiðinni útí kjarnorkusprengju-strætóskýlið. þetta er gott... það er svo gott og ómetanlegt að hitta gott fólk, þó maður þekki það ekki neitt og mér líður óskaplega vel núna og er glöð. mig langar til að hafa svona áhrif á fólk, ég ætla að stefna að því.

en nú þarf ég að læra svo ég endi ekki í einhverju þunglyndisrugli. og svo ég geti kíkt með góðri samvisku á barinn í kvöld með öspinni litlu og erninum mínum. elsku erninum mínum sem er mér allt og það besta sem ég veit. besta manneskja sem ég hef hitt og hann gerir mig að heppnustu og hamingjusömustu stelpu sem ég veit um... bara smá aðeins væmni. afsakið.

og takk fyrir vísuna KMÓ, hver sem þú ert. ég hafði mjög gaman af henni. gaman þegar fólk tekur eftir því sem maður er að pæla hér. blex!

senn legg ég af stað til hómópatans. klukkan er 10 að morgni dags... hómópatakonan þurfti náttúrulega að búa á næst-viðbjóðslegasta stað á landinu... í breiðholtinu. þið vitið náttúrulega að númer eitt er mosfellsbær. mér er meinilla við breiðholtið því þaðan á ég margar leiðindar minningar en ég reyni að leiða það hjá mér. ég er bæði kvíðin og full af tilhlökkun. ég vona bara að hún þurfi ekki að snerta mig voða mikið, mér er ekkert um það gefið, að fólk sé mikið að káfa í mér... (þess vegna tók það mig þrjár afboðanir, mikinn kvíða, tár og tvo mánuði að fara í fyrsta skipti til kvensjúkdómalæknis. og ég hætti að fara þegar núverandi læknirinn minn hættir. ég hef ekki áhuga á því að jafnaldrar mínir eða einhverjir yngri séu að vaða þarna uppeftir). en allavega... þá er ég alveg að fara, ég vona að hún segi eitthvað að viti blessuð konan.

svo er það bara barinn í kvöld.

í gær gerðist ég félagi í geðhjálp. maður verður nú að hafa einhverja tengingu við þjáningasystkini sín og styrkja þau í leiðinni. það eru margir mun verr settir en ég, algjörlega.

í gær uppgötvaði ég líka nokkra nýja hálfvita, eða tvo. það er ofur-óhamingjusama fólkið sem unir sér ekki nema í einhverju samsæris-plotti og lygum um aðra. ef ég myndi fá einhverja yfirgengilega og ótrúlega lygi um sjálfa mig beint í andlitið myndi ég leita uppruna hennar og leiðrétta. líka þann sem kom lyginni af stað. reyndar var verið að ljúga upp á mig, bara ekki með "hefðbundnu" leiðinni og í stað þess að til mín væri komið svo hægt væri að greiða úr hlutunum á þroskaðan hátt var frekar kosið að trúa bara kjaftæðinu og láta þar við sitja. þetta er mér þvert um geð og svo hristir fólk hausinn og er pirrað þegar maður vill hreinsa mannorð sitt. vesalings fólkið... en nú er þetta að mestu komið á hreint og mér er hvort eð er nokk sama hverju þetta fólk kýs að trúa upp á mig. mér fannst bara sárast ef að þeir sem skipta mig máli væru eitthvað að efast, en svo er víst ekki svo hinir geta bara étið það sem úti frýs og vonandi kafnað á því.

annars hef ég verið fremur dugleg í dag, eða það finnst mér. það hefur gengið vel að safna saman og vinna úr heimildum fyrir ritgerðina stóru svo ég er ekki á kafi í einhverjum sjálfsásökunum og þunglyndi. eins og í gær. þ.a.l. ætla ég að baka franska súkkulaðiköku á eftir og elda góðan mat í kvöld...

... sem leiðir mig útí aðra en svipaða sálma. ég hef verið í fitun undanfarið. eða sko... mér var eiginlega hætt að lítast á blikuna útaf sjálfstæðu anorexíunni svo ég einsetti mér það að bæta nægilega miklu á mig svo ég myndi hætta að geta talið rifbeinin á mér í speglinum þegar ég sit á klósettinu. þetta hefur næstum tekist, nú glittir bara aðeins í þau í staðinn fyrir að ég líti út eins og sílafónn meðfram síðunni. en þar sem ég er að öllum líkindum klofinn persónuleiki hefur þetta í för með sér að núna er ég komin með fitubollukomplexa. það er ýmist af eða á... aldrei glöð. ég hugga mig við það að svona erum við næstum öll...

mikið var nú fallegt fólk að syngja og spila í kastljósinu í kveld... sáuði fallega manninn minn spila á gítarinn sinn? það er prinsinn minn... svona hljómar móðir jörð.

ég hef tekið eftir því að það sem ég á mestum vandræðum með að takast á við er öryggisleysi (ýkist oft mjög upp í mínum huga) og þegar hlutirnir breytast, fyrirfram ákveðnir hlutir taka aðra stefnu en þá sem ég átti upphaflega von á. þetta er minn akkelisarhæll eða hælar...

jeiiiijjjj!!! við erum að fara í sumarbústað í miðhúsaskógi þegar ég er búin í prófum! vúhííííí!

jæja... það verður seint sagt um mig að ég sé ekki árrisul enda er ég mikil áhugamanneskja um morgna og kann fáar stundir dagsins betur að meta en morgnana... og þá helst helgarmorgna. enda gengur ekki að vera að sofa svona útí eitt, nóg er það að lundarlyftan geri það að verkum að ég þarf að leggja mig uppúr kl. 14 alla daga. auk þess hef ég nóg á minni könnu og ætla ég að sinna þeim "skyldum" af alúð í dag. burtséð frá því að veðrið er dásamlegt og mig langar ekki að sitja inni við lærdóm. ekki hið minnsta...

skaði eldjárn er óðum að gera sér grein fyrir því að fyrir utan gluggann er stór og spennandi heimur sem vert er að skoða. og það er satt sem þeir segja með ketti og forvitni nema að ég vona að mínir drepist ekki úr henni... eins og ég sagði ykkur fyrir nokkru slapp skaði litla út á mánudagsnóttina s.l. mér til óvæntrar ánægju tók ég á því máli af mikilli yfirvegun (ég bý yfir hinum ólíklegustu hæfileikum sem endurspeglast alls ekki í mínu daglega fari. t.d. að ráða fram úr mjög taugatrekkjandi aðstæðum af rósemd. flestir sem þekkja mig hefðu líklega búsit við því að svona hamfarir gerðu það að verkum að ég fengi móðursýkiskast. en nei!) og fann líka litla krílið nær samstundis og "yfirvegaða" leitin hófst. þetta hefur hins vegar gert það að verkum að nú þarf að standa vörð um alla glugga líkt og dauðadæmdur fangi sæti hér inni því ekki getum við bannað dimmalimm að fara út og verðum þess vegna að hafa gluggana opna, hún hefur aldurinn en skaði því miður ekki fyrr en eftir rúma tvo mánuði. ég þyrfti aftur á móti að taka tíma í það að kenna dimmalimm að notast bara við hurðina, það myndi auðvelda hlutina mjög. þess vegna er það næst á dagskrá: kenna dimmalimm að nota hurðina (hún mjálmar, ég opna, hún fer út).

það var stór-gaman í gær fannst mér þó ekki hafi ég torgað miklun áfengi. nú er nefnilega svo komið að ég hef barasta enga lyst á því. það gerir svosum ekki að sök því ég skemmti mér vel þó við höfum reyndar verið komin heim um eitt leytið. og merkilegt nokk þá er ekki við mig að sakast yfir því í þetta skiptið. ekki að það sé við neinn að sakast yfir því...

og svo er það hómópataskyggnukonan næsta miðvikudag... ég er doldið spennt að heyra hvað hún segir mér þó ég sé með eindæmum skeptísk kona á allt svona sem ég kýs að kalla "húga-búga fræði". en hver veit, þetta getur allavega ekki komið að neinni sök. annars veit ég ekki hvort það er lundarlyftan eða sólin en ég er bara orðin ansi spræk í sálinni. 7-9-13... geðlæknirinn var náttúrulega ekkert að dásama hómópata þegar ég sagði henni að ég væri að fara að hitta einn slíkan. kannski finnst henni að sér vegið en það er nú einu sinni mín geðheilsa sem er í fyrirrúmi, ekki hvort geðlæknirinn minn finni fyrir höfnunartilfinningu þegar ég leita á önnur mið. og talandi um heilsu... þvagblöðruvesenið hvarf eins og dögg fyrir sólu í byrjun seinustu viku, mér til mikillar ánægju. en eitt er víst, næst þegar ég fæ blöðrubólgu/þvagfærasýkingu/hveitibrauðssýkingu ætla ég ekki að taka monotrim sýklalyfið. fyrir utan að sýklalyf eru að mínu mati handbendi djöfulsins þá virka þau ekki "jack-shit"! og ekki heldur trönuberjahylki ef útí það er farið...

en nú þarf ég að sinna skyldum tinnberts. það er glaður og jákvæður tinnbert sem ritar þessi orð og þið getið ekki ímyndað ykkur hvað sálarró og gleði í hjarta eru vanmetin fyrirbæri. maður gerir sér sko svo sannarlega grein fyrir því að það er ekki sjálfgefið að líða vel eins og ég hef fengið að kynnast undanfarna mánuði án þess að ég sé að gera mig að einhverjum píslarvætti. að vera í raun hamingjusamur í hjartanu en geta ekki lifað eftir því af því að sálin er svo krumpuð er djöfullegt. en nú er þetta allt að koma held ég, ég get látið gleðina mína flæða úr hjartanu óhindrað og það er besta tilfinning í heimi. og fyrst ég er á annað borð á þessum væmnu nótum segi ég: mér þykir vænt um ykkur og ég vona að þið eigið góðan dag!

og það er föstudagur... ég er að lita nokkrar flíkur bleikar í þvottavélinni okkar, vona að hún skaðist ekki varanlega af því og muni hér eftir ekki aðeins skila fötunum okkar hreinum heldur líka bleikum. veit ekki hvað erninum mínum fyndist um það... annars er öspin litla komin til okkar í höfuðborgina og í kveld er stefnt á djamm og hljómsvetin ÉG er líka að spila á gauknum svo þar verð ég ælandi frá mér allt vit... eða þannig.

ég er geggjað þreytt... og mér finnst fólk ekki vera nógu duglegt að blogga. ekki koma með eitthvað svona sniðugt "komment" um að líf mitt sé svo innantómt að ég hafi lítið annað að gera en að blogga en að þið séuð öll fólk í vinnu. það er mun sorglegra að lesa um einkalíf fólks sem maður þekkir lítið sem ekki neitt á veraldarvefnum frekar en að skrifa þar um sitt eigins líf.

stundum langar mig að öskra á geðlækninn minn að ég þarfnist hennar ekki og mér finnist hún ekkert vita í sinn haus. ég geri það að sjálfsögðu ekki en ég er því ákaflega fegin að næstu tvo fimmtudaga er frí. gluð blessi skírdag og gluð blessi sumardaginn fyrsta. ég get alveg eins átt í þessum samræðum inní mínum eigins haus eins og að ferðast í klukkutíma uppí mosfellsbæ til að sitja í blómastól og væla um sömu hluti. það er auk þess fokdýrt og ég hef ekki einu sinni efni á að borga henni fyrir mars og apríl...

úff, ég er alveg að lognast útaf...

núna þegar árstíðaskiptin eru í hámarki og veröldin veit ekki hvort hún eigi að hafa vetur eða vor þarf virkilega að standa vörð um ofnana á heimilum bæjarins. einn daginn hitnar skyndilega og ég þarf að hafa mig alla við að slökkva hérna sveitt á ofnunum og svo næsta dag, eins og í dag er svo viðbjóðslega skítakalt að það ætlar mig lifandi að drepa og allir ofnarnir eru á núlli... og hérna sit ég með bláar varir og kalt nef að horfa á einhvern mann sem ég veit ekki hver er í sjónvarpinu.

kennararnir í skólanum eru kannski ekki alveg jafn "líbó" og ég vildi halda hér fram... fékk ritgerðina sem ég kláraði í morgun og sendi kennaranum mínum til baka áðan með þeim tilmælum að laga heimildarskrána... mér fannst nefnilega eitthvað fyndið í morgun, og þar skjátlaðist mér hrapalega að skrifa áttundu heimildina sem brjóstvit. bara svona til að létta andann og svona. þetta féll greinilega í grýttan jarðveg... ég tek þetta ekkert nærri mér, kennarinn er bara húmorslaus.

ég var að gera mér grein fyrir því að í gær voru 13 ár síðan ég fermdist. það er alveg hellingur! en mér er nú svosum sama um það... verst þykir mér bara að hafa fermt mig. vildi að ég hefði ekki látið græðgi í gjafir blinda mína barnssál því ekki er ég trúuð... onei! og ég man ekki til þess að ég hafi nokkurn tímann trúað á guð eða jólasveininn... voðalega hef ég verið raunsætt og leiðinlegt barn. ég er reyndar skráð í fríkirkjusöfnuðinn en það er nú í sannleika sagt bara svo ég geti gift mig í fríkirkjunni ef til þess einhvern tímann kemur. finnst það svo voðalega falleg kirkja.

öspin litla er að koma á morgun og ég hlakka voðalega til því síðan á mánudaginn, þrátt fyrir smávegis bakslög... lygasögur og skaði eldjárn slapp útum gluggann (fann hana í hnipri og tremma útí horni í portinu hjá okkur. blessunarlega...) hef ég verið óskaplega glöð eitthvað. merkilegt nokk... og ég sem stundum varla virðist mega við neinu. farin í skólann.

jæja! þá er ég búin með eina ritgerð og bara tvær eftir... "bara tvær"... who am i kidding? þetta er ömurlegt, ég á eftir að þurfa að gera ritgerðir í páskafríinu. djöfuls fjandans. en hvað um það... geðlæknirinn segir að maður vaxi af verkum sínum svo ég ætti að vera ánægð. jú, vissulega er ég lengur að skrifa ritgerðir en margir, mikla það fyrir mér og er í kvíða- grenju- og þunglyndiskasti viku áður en mér tekst að byrja... en þetta hefst. a.m.k. alltaf að lokum. er virkilega að spá í að gefa kennurunum mínum konfektkassa eða blóm áður en skólinn klárast. það er nú meira hvað þetta fólk er skilningsríkt og indælt við mig. með nærveru svona fólks tekst mér líka betur að sættast við mína eigin fordóma og það finnst mér gott.

ég þoli ekki þegar ég á að gera fimm blaðsíðna ritgerð en tekst bara að kúka útúr mér fjórum síðum. mér er lífsins ómögulegt að teygja lopann...

það er óheyrilega mikið magn til af andstyggilegu og siðlausu fólki í þessum heimi. einhver eða einhverjar manneskjur eru svo óhamingjusamar að þær una sér ekki nema að draga aðra niður í svaðið með sér. fólk sem svífst einskis í slúðri og bláköldum lygum um einkalíf annars fólks er réttdræpt fyrir mínum augum og þegar þetta sama fólk reynir svo að troða sínum lygum um annað fólk uppá aðra er hámarki lágkúrunnar náð. sú manneskja sem fann sig knúna fyrir nokkrum mánuðum að ljúga uppá mig og vini mína ætti að hafa nægan manndóm til að koma og ræða þetta við mig auglitis til auglitis. helvítis auma sóun á mannlífi sem þú ert djöfuls auminginn þinn... ég hlakka til að vita hver þú ert.

HAHAHAHAHAHAHA! ég er tipsí!!!! ég hef eigi verið tipsí í háa herrans tíð. synd að það skuli vera svona kalt úti, þá hefði maður kannski tórað lengur og orðið ofur-tipsí... en hver veit hvað sumarið ber í skauti sér. tipsí tipsí tipsí... það er líka betra að vera tipsí og pissa þegar maður er með blöðrubólgu. ég er svo að fara til hómópata 12. apríl. segi ykkur meira frá því þegar það er runnið af mér. ætla bara að vera tipsí núna...

mig langar ekki að búa á íslandi lengur. ekki í bili a.m.k. vildi ég ætti næga peninga til að flytja okkur til amsterdam.

stundum þegar ég gjói augunum útum eldhúsgluggann sé ég lítinn skáeygðan mann (fáfræði mín endurspeglast hér því ekki get ég fyrir mitt litla líf sagt ykkur hvaðan blessaður maðurinn kemur, sé bara að hann er skáeygður og gulleitur. ég er ekki rasisti) týna plastflöskur uppúr sorptunnunum hérna fyrir utan. við hjónin elskum kók og drekkum það í lítravís, útskýrir kannski afhverju tennurnar eru að molna úr gómunum á okkur og því hef ég tekið uppá því, þegar ég man eftir því þ.e.a.s að safna tómu kókflöskunum okkar uppí skáp svo ég geti bara látið manninn fá þær beint í hendurnar í stað þess að horfa uppá hann lítilsvirða sjálfan sig með því að kafa hérna hálfur ofaní tunnurnar eftir flöskunum. kannski er það bara ég sem er að lítilsvirða hann með þessum hugsunarhætti en aðal málið er að gleðin sem þekur allt andlit litla skáeygða mannsins og allan líkamann ef útí það er farið þegar ég rétti honum einhverjar tíu tveggja lítra kókflöskur í plastpoka er ómetanleg. kannski er þetta sjálfselskt góðverk en mér hlýnar alltaf í sálinni yfir því hversu glaður og þakklátur maðurinn verður þegar hann fær flöskurnar sínar. hann getur allavega alveg örugglega keypt fullt af hrísgrjónum fyrir skilagjaldið... grín.

hmmm... fór annars í ferð út til að sækja eitthvert plagg til læknisins þess efnis að það þurfi að rannsaka úr mér pissið betur. og meðfylgjandi var glas með rauðu loki. mér er meinilla við að pissa í tilraunaglös, merkja þau með mínu nafni og kennitölu og fara svo með glösin í poka útá landsspítala til að einhver þurrkunta með smitsjúkdóma-hræðslusvip geti tekið við þeim. mínu pissi! ég vona bara að þetta sé ekki eitthvað alvarlegt eða eitthvað komið til að vera. í haust fékk ég þetta líka og þá fór ég uppá læknavakt og fékk lyf sem svín-virkuðu. nú breytir engu hvað ég geri, mig sár-svíður samt... þetta er óskaplega óþægilegt því sviðinn er þannig að ég er með gæsahúð á kinnunum og hroll í beinunum daglangt og það er sko þrautinni þyngra að leiða þetta hjá sér. íbúfen, trönuber-í hvaða formi sem er virka ekkert og viðkvæma sálin mín má ekki við þessum áhyggjum ykkur að segja. ég er t.d. orðin mjög hrædd um að þetta sé eitthvað hrikalega alvarlegt og ég muni þurfa að ganga með þvaglegg það sem eftir er og geti aldrei átt arnarunga. ég er náttúrulega mjög mikill svartsýnispúki og móðursjúk en kommon! hvernig er ekki hægt að hafa áhyggjur þegar manns allra heilagasta, eða svona næsti bær við er eitthvað bilað og það vill ekki lagast?

en ég ætla bara að fá mér seríós. seríós er allra meina bót.

mér til mikillar armæðu og vandræða að ógleymdum nagandi kvíða virðist þessi blöðrubólga, þvagfærasýking eða hvað í fjáranum þetta er, vera að taka sig upp aftur. mér líður ekki vel og ég er farin að hallast að því að þetta eigi sér andlega rót. í dag langar mig ekki framúr...

horfði á myndina. hún er mögnuð, hlakka til og kvíði fyrir að byrja á ritgerðinni. las fyrir skólann... sofnaði auðvitað og vaknaði við að einhverjir rafmagnsmenn sem eru að vinna hérna fyrir utan vildu komast inn. rumskaði ekki nógu fljótt og kann ekki við að fara út til þeirra og segja þeim að ég sé heima. ég get náttúrulega ekki sagt þeim að ég eigi við svefnsýki og almennan aumingjaskap að stríða, hafi bara verið lúllandi eins og fífl. ég er í neikvæð, finnst ég hreint út sagt vera tímasóun. sóun á líkama með gallaða sál...

invasion of the body snatchers fann ég, eða réttara sagt örninn minn í laugarásvídjói... allar myndir til þar. og þar sem að það er frí hjá mér í fyrramálið í skólanum ætla ég að vakna eldsnemma, horfa á myndina og byrja á ritgerðinni... uppgötvaði mér til mikillar geðshræringar að ég á að skila henni næsta föstudag en ekki á föstudaginn eftir tæpar tvær vikur. það er í lagi, held það reddist. ég elska að horfa á vídjó á morgnana, sérstaklega þegar það er í þágu góðs... annars fékk ég kvíða- og áhyggjukast áðan... það eru allavega einhverjir dagan síðan seinast, jafnvel vikur. mér finnst það leiðinlegt, ég hata það af því ég hata að skæla og það er næstum verra að finna sársaukann heldur en að eyða öllum stundum í að hlaupa undan honum. verst hvað ég verð þreytt af því... en að grenja í sturtu er alltaf bót í máli, þá tekur maður síður eftir því. síðar...

mig vantar myndina Invasion of the Body Snatchers frá 1956. sameinumst í bæn um að hún sé til á einhverri vídjóleigu í vorri borg... mig langar svo óskaplega mikið að skrifa lokaritgerðina í kvikmyndasögunni um þá mynd. allskyns sniðugar ádeilur og þankaræpur, t.d. á kommúnisma og þar fram eftir götunum...

jæja! þá er ég loksins búin að taka þetta kvikmyndafræðipróf sem upphaflega átti að vera tekið fyrir um mánuði síðan. mikið er ég fegin og ég held mér hafi bara gengið ágætlega, allavega virtist eitthvað af viti vella uppúr þessum heila mínum og útum blýantinn áðan... ég er að hugsa doldið sem mig langar að skrifa um en ég nenni því ekki af því að ég er svo þreytt, ég er svo þreytt að ég geri endalausar stafsetningarvillur (sem ég laga áður en þetta er birt). en það er gott að vera búin í prófinu, ég er voðalega fegin. nú þarf ég bara að hætta að forðast að byrja á þessum ritgerðum sem ég þarf að skrifa og á að skila eftir nokkra daga...

mér þykir alveg ágætlega vænt um ágúst borgþór, ég myndi allavega alveg örugglega mæta í jarðaförina hans ef hann myndi deyja... ef ekkert gott væri í sjónvarpinu. grín. en stundum þegar ég les bloggið hans langar mig mest til að fara niðrí vinnu til hans og stinga hann í heilann með gaffli. eða berja hann í portinu. það er aftur á móti það skemmtilega við lífið, að þekkja fólk sem er svo á algjörri skjön við manns eigins hugsjónir að manni langar mest til að beita það ofbeldi.

p.s. ég er ekki að reyna að móðga þig ágúst. bara að benda á skemmtilegan fjölbreytileika mannfólksins.

ég er ekki mannsbarnsmóðir eins og allir vita og ekki alkahólisti en verði ég það einhvern daginn þá segi ég bara: gluð forði mér frá því að ég verði svo djammþyrst að ég þurfi að taka eins árs gamalt barnið mitt með mér á djammið um miðja nótt og geyma áfengisbirðirnar í vagninum hjá því eins og parið gerði sem var handtekið í nótt. er ég sjötug eða er þetta hreinn og klár viðbjóður? ég hef aldrei vitað annað eins. svona er reykjavík í dag...

í dag er ég að fara að hitta kötu systur, svanhildi systurdóttur og litla uppáhalds frænda hann ástþór örn og eins og það sé ekki næg ánægja og gleði í sjálfu sér þá fæ ég líka afmælisgjöf frá þeim og það kann ég svo sannarlega að meta eins og öll sönn afmælisbörn. í kveldið er ég svo að fara að hitta hinar ó svo ágætu konur sem ég vinn með og borða góðan mat frá austur india fjelaginu, uppáhalds maturinn minn... ég ætla að gera atlögu að drykkju og jafnvel djammi en lofa þó engu, er enn óskaplega þreytt alltaf (helvíska ginseng!) og kvöldsvæf. auk þess er ég að vinna á morgun og það kann ekki góðri lukku að stýra að vera þunnur í vinnunni, hef reynt það og hef slæma reynslu af. engu að síður felst nú aðal skemmtunin í því að hitta skemmtilegt fólk og borða góðan mat, hitt er bara bónus... heyrumst síðar!

unglingarnir sem reka bónus á laugaveginum (ef útí það er farið virðast unglingar reka mestmegnis af öllum stór-verslunarkeðjum í landi voru, þetta er það sem yfirmenn stuðla að þegar þeir geta ekki boðið fólki í afgreiðslu- og þjónustustörfum mannsæmandi laun. ég tala af reynslu) horfðu forviða á mig þegar ég innti þá eftir gulum baunum. þau byrjuðu á því að teyma mig að niðursoðnum maískornum sem ég reyndar skil alveg, kalla þetta stundum sjálf gular baunir. þegar ég sagði þeim að þetta væri ekki alveg það sem ég væri að leita að heldur þessar sem maður notar í baunasúpur sýndu þau mér kjúklingabaunir frá euroshopper, sem BTW er alveg stór-merkilegt fyrirbæri og hræ-dauðans-ódýrt og ekki svo slæmt merki. þá hugkvæmdist mér loksins að segja þeim að ég væri að leita að saltkjöt&baunir baunum en þá voru þær náttúrulega ekki til. keypti saltkjöt sem ég ætla að hafa í næstu viku og fann svo baunirnar á billegu verði í krembúllunni á skólavörðustígnum.

þessu er beint að þeim sem eru góðir í íslenskri tungu... hvað er það kallað þegar sami stafurinn kemur þrisvar sinnum fyrir í orði í röð? ef það er þá kallað eitthvað... eins og t.d. rassskella... hvað er þetta kallað? ég er svo voðalega hrifin af þessu, finnst þetta eitthvað svo skemmtilegt þegar þetta kemur fyrir í orðum. jafn skemmtilegt og að heyra þegar hendi er strokið eftir skeggjuðum vanga og líka hljóðið þegar körfubolti rennur í gegnum körfuna. jafn skemmtilegt og grár himinn. jafn skemmtilegt og að gefa öndunum brauð...

ég svaf sérstaklega illa í nótt. engu að síður drattaðist ég í skólann í morgun, sofnaði reyndar aðeins yfir myndinni sem við horfðum á en það gerði ekki að sök, hún var hrútleiðinleg ádeilumynd frá þriðja heiminum. og það er enn við það sama, mér líður eins og það sé að fara að blæða úr augunum á mér ég er svo þreytt. djöfuls fokkíng ginseng smingseng. rip-off!

á leiðinni heim úr bónus sá ég kjól sem mig langar í og líka skó. kjóllinn er rauður með hvítum doppum en að eignast slíkan kjól hefur verið draumur í nokkur ár. nú er þetta aftur á móti að verða að einhverrri fjandans tísku og því fyrirbæri er ég ekki hrifin af. en mig langar samt í kjólinn og það sorglega er að hann er nógu ódýr til að maður myndi leyfa sér að eignast hann en nógu dýr til að ég hafi ekki efni á honum. fjandans. og svo eru skórnir gulllitaðir (jeijj! þarna kemur þetta, þrír eins stafir í röð) og mig vantar nýja gullskó, finnst "möst" að eiga gullskó fyrir konu eins og mig. og það er sama sagan með þá, þeir eru nógu ódýrir til að maður myndi leyfa sér að kaupa þá en nógu dýrir til að ég hafi ekki efni á þeim. mér er ekki viðbjargandi...

en nú ætla ég aðeins að halla mér og láta mig dreyma um mig hlæjandi í rauðum kjól með hvítum doppum og gullskóm, ríðandi berbakt á guttormi nauti. það var sko karlmenni...

djöfuls verzló... andskotans pastel-hommar (að samkynhneigðum karlmönnum ólöstuðum). en að léttara hjali... í hjarta mínu hafa hreiðrað um sig hefur einhver jákvæðni og gleðifiðrildi, þetta er kærkomin nýung.

það er allavega komið á hreint að ginsengið hefur engin sérstaklega "samstundis" áhrif... ég er óskaplega þreytt núna, mikið lifandi skelfings ósköp sybbin ég er. ég er náttúrulega með eindæmum óþolinmóð en kommon! mig vantar að hressast, ekki seinna en í gær. þetta hefur fengið mig til að leiða hugann að því að kannski hefði ég ekkert átt að byrja á lundarlyftunni, ekki svona akkúrat þegar ég er að reyna að leggja stund á strembið háskólanám. en er einhver annar tími svosum betri en þessi? ég held ekki, það myndi alltaf vera eins og mig vantar aðstoðina þó ég nenni ekki að bíða eftir henni í sex mánuði eins og læknirinn minn vill meina að sé málið, það tekur lundarlyftuna einhverja mánuði að fara að virka sem skyldi eins og ég held að ég hefi áður nefnt hér. ég gæti náttúrulega farið til heimilislæknisins og vælt og fengið einhvern lyfjakokteil sem myndi samanstanda af kvíða- og þunglyndislyfjum og svefntöflum. það myndi hins vegar þýða að persónuleikinn minn myndi breytast og því hef ég ekki áhuga á, ég er með ágætis persónuleika þó ég sé klikk. ég vildi bara að ég myndi hætta að vera andvaka á næturnar og alltaf á sama tíma sem er eiginlega bara "krípí", þá væri ég ekki alltaf svona þreytt og þetta væri aðeins skárra. best væri ef ég gæti fengið einhvern til að koma alltaf og sækja mig og fara með mig í skólann, ég veit að það er barnaskólalegt en ég held að það myndi hjálpa mér heilmikið því að freistingin að leggjast uppí rúm og bara sofna þegar ég er svo þreytt að mér finnst ég ekki geta andað er ótrúlega erfið viðureignar. eins og núna... ég á að mæta eftir rúman klukkutíma í skólann og ég þarf að taka á öllu mínu til að sofna ekki. þetta er alveg glatað... lyfja-helvítis-vesen.

fyrir þá sem er umhugað um heilsu mína hef ég nú loksins fengið lyf sem ég hef góða reynslu af og ættu því að virka. að auki festi ég kaup í rauðu eðal ginsengi... ég sé fram á blómlega og heilsuhrausta tíma þar sem ég mun sitja yfir bókunum með fulla athygli og útþanda augasteina, laus við allar hveitibrauðs- og fjölkornasýkingar. lifið heil!

ég hef nú gert mér grein fyrir því að læknirinn sem ég dásamaði hér fyrir viku síðan lét mig fá lyfleysu, ég er fórnarlamb ólöglegra lyfjaprófana... ætli hann hafi ekki stolið úr mér nýrunum í leiðinni, bölvaður. eða þannig er það í ýktum huga tinnberts. sannleikurinn er líklega sá að lyfin sem ég fékk virkuðu ekki á sýklana, stundum mynda þeir víst eitthvert mótvægi gegn þeim, þarf bara einhver önnur lyf. og mér líður doldið núna eins og að allri seinustu viku hafi verið kastað á glæ og peningum á eftir... en ég er að reyna að vera jákvæð... nýja þemað muniði? mest myndi ég vilja væla hér um hvað heimurinn er ósanngjarn og að þetta hljóti allt saman að vera eitthvert kosmískt samsæri gegn mér og ég sé óheppnesta mannvera sem ráfar um á þessari aumu pláhnetu... en nei! ég fæ bara önnur lyf. og mig langar til að taka það fram að það virðist ekki virka hætishót á mig að éta þessi trönuberjahylki, drekka trönuberjasafa né taka acidophilus gegn þeim leiðindar vágest sem oft herjar á konur þegar þær þurfa að taka sýklalyf... segi ekki meir um það.

nú er eitthvað skrýtið að gerast sem veldur mér dulitlum áhyggjum því það væri bara of mikil kaldhæðni örlaganna ef ég væri að fá flensu... mér er heitt og kalt til skiptis, ýmist verður mér skyndilega funheitt og nokkrum sekúntum síðar fæ ég hroll sem virðist eiga upptök sín einhvern veginn inní mér, hjá mænunni eða í bakinu. svo er mér kalt í augunum og doldið illt í þeim líka, ég hef enga matarlyst og mig langar ekki í sígarettu (það er oft merki um að ég sé veik). málið er bara að ég fæ eiginlega aldrei hita svo ég veit ekki hvað er að gerast... æjj æjj... ég nenni nú ekki að fara að verða veik ofan á allt saman. skrýtið hvernig svona hlutir koma alltaf allir í einu, það er eins og ef maður veikist eitthvað smá þá dembast yfir mann allar pestir sem eru í gangi hverju sinni, bara af því að það kemur örlítil smuga á ónæmiskerfið. og ég sem ét vítamín eins og ég fái borgað fyrir það...

þetta fékk ég í tölvupósti áðan, ágætis ráðgjöf svosum...

"All of your major problems will be resolved in a tidy fashion if you can just let yourself trust in the universe. Stop working so hard to bring about the resolution that you think needs to happen, and let the situation resolve itself."

... kannski er þetta bara málið, tsjilla aðeins í stressinu.

það er of langt í skólann og ég verð að kaupa mér eitthvað orkuvítamín. ég er með dúndrandi hausverk og nefið á mér og allur líkaminn "for that matter" er frosinn. og ég er svo þreytt að það er bara tímaspursmál uns það fer að blæða úr augunum á mér... ég vaknaði klukkan fimm í morgun, það er nýjasti tíminn og var vakandi til hálf sjö. klukkan sjö hringdi vekjaraklukkan. vitiði hvað það er ógeðslega viðbjóðslegt að vakna svona þegar það er ekki alveg hánótt en samt er of snemmt að fara á fætur? maður byrjar á því að glaðvakna, svo liggur maður og liggur og reynir og reynir að sofna aftur og það tekst ekki fyrr en seint og síðar meir og hálftíma seinna hringir klukkan og þá er maður svo yfirgegnilega búin á því að ég á ekki til orð. það er fátt jafn ömurlegt og andvökur, það setur allt um koll. ég hef doldið verið að velta því fyrir mér að kaupa ginseng, hef aldrei reynt það en svo heyri ég svo misjafnar sögur af því og það er allt ýmist í hæl eða hnakka, ég veit ekki hverju ég á að trúa. mig vantar, mig bráðvantar eitthvað svona sem hjálpar manni að vera sprækur og vakandi með fulla athygli. annars á ég bara eftir að falla í skólanum... ég trúi ekki að ég sé að leggja þetta á mig, ég finn ekki fyrir neinni sérstaklega aukinni gleði, eða jú, kannski pínu núna en nánast það eina sem ég hef uppskorið af þessum þunglyndislyfjum hingað til eru líkamlega neikvæðir hlutir og nú er ég búin að vera á þeim síðan 19. janúar... ég sé núna að það eru bara tveir mánuðir... ég er óþolinmóð. þetta tekur alveg nokkra mánuði en mig vantar samt eitthvað á meðan til að hjálpa mér... það er mjög skrýtið að liggja hérna í einhverju móki en vera samt alveg ótrúlega glaður. kannski eru þau að byrja að virka eitthvað...

ég elska veðrið eins og það er í dag...

... það á víst ekki að liggja fyrir mér að taka þetta blessaða próf í kvikmyndafræðinni eins og hefur vafalaust ekki farið fram hjá ykkur að var á döfinni, það átti sumsé að vera í dag. í fyrsta lagi er mér tvisvar sinnum búið að takast að vera veik, fyrst vegna geðveilu (í fyrsta lagi) og svo útaf þessu þarna rugli, blöðrubólgu, þvagfærasýkingu, hveitibrauðssýkingu (í öðru lagi) eða hvað þið nú viljið kalla það. svo lærði ég eins og ég gat í gær, vaknaði eldsnemma í morgun og lærði meira, mætti svo uppí skóla með hjartað í buxunum til þess eins að komast að því að stofan sem ég átti að taka prófið í var tvíbókuð og ég þurfti að víkja. fjöldinn vinnur alltaf... kennarinn var í öngum sínum yfir þessu, hélt líklega að ég væri á leiðinni að fara að grenja eða fá eitthvert geðveilukast af því að ég sagði honum að þetta væri nú ekki beint til að slá á stressið, svona vitleysisgangur og hann veit náttúrulega að ég geng ekki heil til skógar eins og allir kennararnir mínir. en ég er bara hreint ekkert óánægð með þetta ykkur að segja... prófið verður í staðinn eftir viku og ég get þess vegna lært þeim mun meira. þetta er það sem þeir kalla í henni hollywood "a win win situation" eða "helvíti gott" eins og gulli minn myndi segja... þegar ég sagði kennaranum þessa niðurstöðu mína virtist hann þó hafa mestar áhyggjur af því að ég myndi bara lesa yfir mig. það fannst mér nú voðalega fallegt af honum... en mér er þá ekkert til seturnnar boðið, ég held bara áfram að læra. exem- og svertingjakonusögurnar verða að bíða betri tíma.

p.s. ég veiti þeim vegleg fundarlaun sem getur skottast fyrir mig norður í svarfaðardal og sótt manninn minn. helst strax!

athyglisbresturinn hefur náð yfirhöndinni, þetta gekk ekki alveg nógu vel. en hvað um það, ég ætla ekkert að láta það eitthvað buga mig. sjáum bara hvernig þetta fer á morgun... annars er skömm frá því að segja en ég sakna arnarins óskaplega, segir kannski meira um mig en eitthvað... það vantar eitthvað í mig, meira en venjulega þegar hann er ekki nálægur af því að hann er púslið mitt. reyni að hugsa sem minnst um það.

í næsta þætti ætla ég að skrifa um exem og stórbrjósta svertingjakonur sem ég vann með þegar ég bjó í danmörku. þetta er bara til að minna mig á því í dag þarf ég að læra. lifið heil!

nú er þetta allt að færast í eðlilegt horf og heilsubresturinn heyrir brátt sögunni til... brá mér á kaffihús með dóru litlu og gulla og gott ef ég fékk ekki ofbirtu í augun þegar ég steig fæti út, hef ekki farið útúr húsi, fyrir utan að fara til læknis liggur við síðan á þriðjudaginn... annars fór ég í bónus til að kaupa mér sætindi og annað rusl fyrir náðuga kveldið sem ég ætla að eiga í kvöld... er grasekkja þangað til á þriðjudaginn. púhú... og í bónus rakst ég meðal annars á trönuberjasafa á billegu verði en það ku vera gott að drekka svoleiðis sull þegar maður er þjakaður af blöðrubólgu, ég er reyndar að jafna mig eins og áður sagði og hef verið að taka trönuberjahylki en þetta var svo ódýrt og gerir varla að sök að drekka þetta líka. þegar heim var komið, og nú sit ég hér að drekka þennan gallsúra safa og reykja ótæpilega af rettum datt mér í hug að lesa aftan á safabrúsann innihaldslýsinguna, og hér kemur hún, eða svona toppurinn á ísjakanum:

hreinn EPLAsafi 60%
hreinn trönuberjasafi 25%
hreinn vínberjasafi 15%

og nú er mér spurn... hvers vegna heitir þetta ekki bara EPLAsafi þegar það er rúmlega tvisvar sinnum meira af honum en trönuberjasafa? skrýtið...
og svo keypti ég mér hinn fokdýra en ó svo bragðgóða ben and jerry´s ís. hann heitir half baked, eða bragðtegundin og það eru svona tveir sem ég þekki sem fatta brandarann á bakvið þetta nafn... einkahúmor. ætli ég fái ekki kransæðastíflu...
en nú ætla ég að læra í tvo tíma eða svo, eða bara þangað til ég missi athyglina... korter... grín. og svo ætla ég að hafa það huggó.
see ya!

þegar þið horfið á barnið á myndinni hérna fyrir neðan, fariði þá ekki ósjálfrátt að brosa? ég fyllist einhverjum undarlegum hita í brjóstholinu og fæ kiprur í andlitið... hvað kalla þeir þetta fyrirbæri? gleði... piff... hvað er nú það? grín... en án gríns, ég fer bara að hlæja þegar ég horfi á þessa mynd, þessi hvítvoðungur er eitthvað svo glaður, einlægt glaður... óvar um vandræðin sem framtíðin ber í skauti sér... hvað er að mér? ég bara stenst ekki freistinguna að vera smá "morbit". aftur grín. þetta er krúttilegt barn og mér hlýnar án gríns í hjartanu þegar ég horfi á það... mig langar í barn. ætli þau fáist með einhverjum kremum... súkkulaðikremi? hmmm... þetta er ágætt.

jeiiiiijjjjjj! ég er ekki lengur með giftum manni... nú er ég með fráskildum manni. en það er í engu síðra held ég... annars eiga allir þeir sem hafa þurft, þurfa eða munu þurfa að standa í skilnaði alla mína samúð, þetta er eintómt bjúró-kjaftæði og maus. eins og þetta sé ekki nógu erfitt fyrir fólk að standa í. skilnaðurinn sjálfur er einkamál tveggja einstaklinga og ætti, a.m.k. að mínu mati að endurspegla virðingu og heiðra minninguna um að einu sinni voru tvær manneskjur ástfangnar. en svona er nú það...

maður gubbar stundum ef maður tekur óvart vítamín á fastandi malla... var að komast að því. annars er allt bara æði!

andstyggðin ég gleymdi mér í sjálfhverfunni... í dag á hún móa mín afmæli og þess vegna er enn meiri ástæða til að betrumbæta mannsandann. til hamingju með daginn elsku móa, vildi óska að við værum saman...

jæja... ég er sumsé með blöðrubólgu líka og sýklarnir eru eitthvað að streitast á móti lyfjunum sem ég fékk og læknirinn segir að ég þurfi að vera þolinmóð, klára kúrinn... ekki mín besta hlið en hvað um það, ég tók nefnilega ákvörðun í gærkvöldi eftir að mér hafði vinsamlega verið bent á hvað þyrfti að laga...

það er góð tilfinning þegar einhver bendir manni á galla manns og maður missir ekki vitið af bræði og vænisýki heldur tekur það til sín og ákveður að bæta það... af því ég veit að það er satt. ég ætla sumsé að hætta að vera svona neikvæð, eða reyna það. hef verið það alltof lengi og það er pyttur sem auðvelt er að komast oní en þrautinni þyngra að komast uppúr. en nú er lag... ókei, ég er reyndar veik og er orðin geggjað eftirá í skólanum en fokkit! ég ætla að byrja að taka mig á, vera jákvæðari. þetta er skemmtilegt líf, ég á að vera þakklátari fyrir að fá að lifa því þó það sé stundum "a bumpy ride", en þannig er það líka hjá öllum og það þýðir ekki að gefast upp. ég minnist þess ekki að því hafi verið logið að mér í móðurkviði að þetta væri allt ein heljarinnar skemmtiferð... aftur á móti er ég fararstjórinn og það er ég sem geri þetta skemmtilegt, enginn annar. og hana nú!

það þýðir þó ekki að ég ætli að sleppa hendinni af minni alkunnu biturð og kaldhæðni... ég vaknaði upp í nótt, held reyndar að það sé aðeins að draga úr andvökunni en ég nenni heldur ekkert að pirra mig á þessu lengur, í versta falli missi ég vitið. nema hvað, þá var ég að brjóta heilann eins og oft þegar ég er andvaka og ég fór að hugsa um fyrirbærið stelpur/konur. þær eru skæðar verur, varhugaverðar með meiru. t.d. hefur homo kona að því er virðist, ánægju af því að vera reið útí einhvern, helst þó kynsystur sínar eða maka. þær reyna oft að misskilja það sem er fyrir framan þær og rangtúlka á neikvæðan hátt í sinn garð. svo verða þær alveg snar-vitlausar og reiðar áður en að nokkur fær rönd við reist eða tækifæri til að útskýra. manni sýnist stundum sem að þessar verur leggi allt kapp við að fá sem neikvæðasta niðurstöðu útúr hlutunum, og þær verða reiðari... þær segja ekkert en þú veist að þær eru reiðar og þessi samúð sem þær eru að öllu jöfnu þekktar fyrir fær að fjúka. þær neita að heyra nokkur rök af því að þær elska dramatík og oftúlkanir. og að vera í fýlu útí einhvern. þetta er bara mín skoðun en ég er auðvitað sjálf kona svo þetta gæti allt eins verið alger hrossaskítur... (homo karlar þjást líka stundum af þessu, þá eru þeir sagðir kellingalegir).

en já, já, já er nýja orðið hjá mér og nú ætla ég í sturtu til að hressa mig við... vildi að það væri hægt að þvo af sér blöðrubólgu. og svo ætla ég að læra, borða seríós, kannski kíkja á vídjó en umfram allt vera ofsalega jákvæð og glöð... það er nú einu sinni að koma vor og það þýðir ekki að sitja aðgerðarlaus þó maður sé lasinn.

blex og góða helgi elsku pysjur. afsakið leiðindin undanfarið...

þegar ég vaknaði í morgun var ég svo sannfærð um að mér væri batnað að vonbrigðin þegar ég komst að því við illan leik að svo er ekki voru helvíti sár, eiginlega svíður mig enn alveg djöfullega. mér líður eins og gamlingja á einni af dauðabiðstofunum... vill ekki einhver koma og setja í mig þvaglegg og mata mig á mulinex-hökkuðum mat? andskotans helvítis, það er verið að hindra að ég geti bætt mig í skólanum. en um leið, ég endurtek: um leið og mér er batnað eða altsvo þegar ég get aktúelt farið að einbeita mér, það er ógerningur að einbeita sér að nokkru þegar manni líður eins og það sé logandi zippo kveikjari í brókinni hjá manni (ojj, þetta hljómar eins og ég sé með einhvern viðbjóðslegan kynsjúkdóm... ég er ekki með svoleiðis) mun ég hendast uppá þjóðarbókhlöðu og leigja mér þar rúm og búa uns ég hef lokið við lestur og áhorf á öllu því sem ég hef misst af undanfarnar vikur. og þar sem ég verð grasekkja um helgina eða hálfa helgina ætla ég að nýta tímann enn betur en ella og læra þar til að það blæðir úr eyrunum á mér.

tvennt sem fer óheyrilega í taugarnar á mér: gunni pálma, sonur pálma gunnarssonar (pálmi er svosum ágætur). hvaða viðbjóður er þetta?!?!?! er maðurinn orðabókaskilgreiningin á klisjulegur? þegar ég heyri í honum í útvarpinu með þetta "hero swimming with dolphins" lag liggur mér við uppköstum. annað: konan fyrir norðan sem er meðstjórnandi eða eitthvað álíka í morgunútvarpinu á rás2, man ekki hvað hún heitir... alveg hrikalega leiðinleg og "ideal" kandidat fyrir það sem ég myndi kalla kellingaleg. úff, ég þoli hana voða illa.

hvað á ég að gera? þarf að gleyma stöðugum sársauka og samviskubiti yfir því að vera að klúðra öllu. allar ábendingar vel þegnar.

fara þessi lyf ekki að virka, þetta er óbærilegt... brá mér svo í sturtu áðan til að hressa mig aðeins við eða a.m.k. gera tilraun til þess og komst þá að því að ég er líka að missa hárið, eða svona hérumbil. og nú er ég farin að hallast að því að einhver sé að beita mig vúdú-göldrum...

það á ekki af manni að ganga... nú er ég komin með blússandi þvagfærasýkingu (afsakið ef þetta eru of miklar upplýsingar), vaknaði þannig í gærmorgun og ef þetta er mig ekki lifandi að drepa þá veit ég ekki hvað, ég get varla setið á stól án þess að engjast um af kvölum. þeir sem hafa fengið þvagfærasýkingu vita hvað ég er að tala um, þetta er nánast óbærilegt. allavega átti gærdagurinn að vera dagurinn sem ég myndi taka á öllu mínu til að rífa mig uppúr lundarþunganum, reyna að sigrast á þreytunni sem fylgir lundarlyftunni og hella mér útí lærdóm og skóla sem hefur því miður þurft að lýða fyrir veikindin undanfarið. ég er blessunarlega með ákaflega skilningsríka og indæla kennara sem sýna mér einstakt vægi í ljósi ástands míns. en, svo fór sem fór og eins og áður sagði vaknaði ég með óbærilegar kvalir í gærmorgun, daginn sem ég átti að vera að fara í próf í kvikmyndafræði... talandi um slæma tímasetningu. ég þurfti að senda kennaranum langt e-mail og útskýra fyrir honum stöðuna og allan tímann var ég í kvíðakasti yfir því að hann myndi bara halda að ég væri lygasjúklingur og aumingi sem nennir ekki að læra. en fyrir náð og miskunn einhvers góðs sýndi hann aðstæðunum fullan skilning og ég þarf ekki að taka prófið fyrr en mér er batnað en það ætti að fara að gerast í dag eða á morgun, byrjaði á lyfjum áðan. annars fór ég til læknis í gær útaf þessu og eins og margir vita er mér meinilla við þá starfsstétt, þetta eru allt meira og minna einhverjir fávitar sem nenna ekki að sinna vinnu sinni og taka aldrei mark á neinu sem maður segir þeim og láta mann bara fá pensilín þó að augljós einkenni bendi til þess að maður sé að deyja úr krabbameini... eða þannig, ég er aðeins að ýkja... heimilislæknirinn minn er í fríi, gluði sé lof því hann er sá allra versti sem ég hef á ævinni rætt við. ég get ímyndað mér að hann sé í heilsubótafríi því ef að einhver mannvera fyrir utan mig er þunglynd þá er það heimilislæknirinn minn. þannig að ég fékk þann sem leysir minn lækni af og loksins hitti ég lækni sem talar af einhverju viti, sem fer ekki í keng bara af því að það sem amar að manni er fyrir neðan beltisstað. hann var svona hæfilega ópersónulegur en útskýrði samt allt af mjög mikilli alúð þannig að loksins veit ég nákvæmlega hvað þetta er sem er að angra mig þarna niðri... þetta heitir hveitibrauðssýking og ég ætla ekki að útskýra það frekar, þið verðið bara að geta inní eyðurnar. allavega fá konur þetta stundum og það er alveg eðlilegt en bara óbærilega sársaukafullt á meðan á því stendur. og til að rannsaka þetta betur, til að útiloka blöðrubólgu sem getur orðið afleiðing þessarrar sýkingar þurfti ég að þrauka þangað til í dag með að taka lyfin. og ég þraukaði en við brunuðum líka útí apótek í morgunsárið af því að ég var að farast, bókstaflega að farast. og nú er ég búin að taka lyfin og ligg hér og bíð og vona eftir því að þau fari að virka, helst á ljóshraða.

á laugardaginn fórum við í bónus og versluðum fyrir tuttugu manna afmælisveislu, með mér og erninum og tveimur börnum meðtöldum (ekki okkar), eða það sem ég hélt að myndi verða tuttugu manna afmælisveisla... við eigum ekki mikla peninga um þessar mundir, eiginlega enga sem má eyða en gátum þó verslað í ágætis veislu fyrir tæpar 5000 krónur þar sem boðið yrði uppá fylltar tortilla pönnukökur, heitan saumaklúbbsrétt með skinku & aspas, franska súkkulaðiköku (líka til að kata systir sæi að ég gæti gert hana) og vöfflur af því að mamma og pabbi gáfu okkur vöfflujárn í jólagjöf.
útaf þunglyndinu og lyfjunum hef ég ekki verið uppá mitt besta seinustu vikur og jafnvel mánuði og þá reynir kannski á þolrif þeirra sem standa mér næst. ég er ekkert leiðinleg við neinn eða andstyggileg, ég er bara ekkert sérlega félagslynd og finnst best að vera bara ein í þessu ástandi af því að ég hef enga sérstaka ánægju af því að íþyngja fólki með þessu (bloggið er dagbókin mín). ég fer ekki útá djammið, þó þess virðist þurfa til að ákvarða einhverja fáránlega stöðu innan samfélagsins, af því að ef ég drekk áfengi líður mér ekki vel og ég viðurkenni fúslega að edrú nenni ég ekki að djamma. auk þess gera lyfin mig afskaplega þreytta á líkama og sál og ég er bara að bíða og vona að því helvíti fari að ljúka og líkaminn taki lyfin sem fyrst í sátt. en það þýðir ekki að mér þyki ekki vænt um fólk, vini mína og ættingja og þar sem að ástand mitt undanfarið hefur ekki boðið uppá mikið langaði mig til þess að halda þessa afmælisveislu og bjóða flestum þeim sem mér eru mjög kærir, bara til að sýna þeim að ég elski þau og ég er enn hérna þó ég sé kannski ekki "miss jolly" á barnum.
á sunnudeginum afboðuðu ættingjarnir sig. þannig er það í minni fjölskyldu, hvort sé það hinu eða öðru megin. enginn mætir í veislur, á myndlistaropnanir eða neitt slíkt og eru í alla staði frekar lélegir í að halda sambandi, ég fría mig ekki undan þessu, ég er engin undantekning. ég tók það samt dáldið nærri mér en ákvað að láta það ekki skemma veisluhöldin, ég get hvort sem er ekkert kvartað þegar ég er nákvæmlega eins. eftir vinnu, kl. 17 æddi ég heim til að hefja undirbúninginn því veislan átti að hefjast kl. 20. ég stóð sveitt í nákvæmlega þrjá tíma við bakstur, eldamennsku og allt og það mættu tveir gestir kl. 20. uppúr níu mættu svo nokkrir fleiri en þeir höfðu fram að því setið á bar og restin afboðaði sig, en þá var ég aktúelt grenjandi inní herbergi yfir þessu öllu saman.
og í dag er ég ótrúlega yfirgengilega leið yfir þessu öllu saman en velti því þó fyrir mér innst inni hvort ég eigi þetta ekki bara skilið... kannski getur maður ekki beðið fólk um umburðarlyndi og á þess vegna ekkert að vera að væla. mig langaði bara svo ótrúlega mikið til að gera eitthvað fallegt fyrir þetta fólk, svo þau viti, eins og ég skrifaði áðan að ég sé hérna ennþá og þyki vænt um þau þó ég sé ekki alveg með sjálfri mér. svo þau gefist ekki upp á mér og yfirgefi mig ekki endanlega. ég er að flestu leiti þroskuð manneskja með skilning á flestu því sem er í umhverfi mínu og ég held ég sé ágætlega vel gefin en tilfinningaþroski minn er á við lítið barn og það er óþolandi. það gerir það að verkum að svona hlutir særa mig djúpu sári þó ég hafi kannski engan rétt á því að vera særð.
p.s. kæru óvinir, ekki hlæja að þessu.

ég er að velta því fyrir mér hvort að samviska og skynsemi séu það sama... í það minnsta hefur annað áhrif á hitt.

3. í afmæli og í dag þarf ég að læra fyrir próf í kvikmyndafræði og versla fyrir afmæliskaffiboð sem ég ætla að halda annað kvöld. og gott ef ég á ekki neina peninga...
með tilkomu nýja fjölskyldumeðlimsins, skaða (og ég þarf nú að leggja höfuðið í bleyti varðandi hvernig í fjáranum þetta flippaða nafn er fallbeygt...) tek ég eftir breytingum á eldra afkvæminu, henni dimmalimm. þær eru fyrir það fyrsta ekki alveg búnar að sættast við hvor aðra, við vöknum stundum á næturnar við ýlfur og urr þegar önnur hvor þeirra fer inná yfirráðasvæði hinnar. en það er ekkert til að hafa áhyggjur af, ég hef áður þurft að upplifa þetta og lengsti tíminn sem það tók tvo ketti að sættast á mínu heimili voru þrjár vikur. en þó það... en litla dýrið, skaði gerir það að verkum að allt í einu finnst mér hún litla dimmalimm mín ekkert svo lítil lengur. hún hefur stækkað skyndilega, er öll einhvern veginn kubbslegri og meiri. ég vona bara að þær verði vinkonur sem fyrst...
þær virðast þó eiga það sameiginlegt að geta ekki drukkið á hefðbundinn hátt úr vatnsskálum sem í boði eru og ég skipti samviskusamlega um vatn í allavega tvisvar á dag. dimmalimm t.d. drekkur bara vatn úr krönunum sem útlistast þannig að þá sleikir hún kranastútinn og veiðir dropana sem falla niður með tungunni. þetta hefur að sjálfsögðu þær afleiðingar í för með sér að við, hitt heimilisfólkið, altsvo homo sapiens erum dauðhrædd um að vera einhver skotspónn fyrir fuglaflensuna. og ég skal hundur heita ef ég ætla að láta svoleiðis vitleysu vaða yfir mig. ég skýt mig frekar í hausinn en að þurfa þola það að það blæði úr rassinum á mér eða ég fái kýli í augun. ég veit annars ekkert um þessa fuglaflensu né hver einkenni hennar eru og mér er auk þess nokk sama þó ég fái hana og drepist svo þetta var bara einhver útúrdúr... skaði aftur á móti fer inní sturtuklefann þegar hún er þyrst, dýfir annarri framloppunni ofaní niðurfallið og sleikir svo loppuna eða það sem er á henni. og svo vill hún bara borða "fullorðins" matinn. undarlegt hegðunarmunstur...

jæja... dásamlegur afmælisdagur liðinn. það þýðir þó ekki að fjörið sé búið því ég held að sjálfsögðu uppá afmælisdag gærdagsins líka, og hann er í dag. þess vegna verður þessi dagur í dag í engu verri en dagurinn í gær af því að ég er AFMÆLISBARN GÆRDAGSINS! það er annar í afmæli...
ég vil þakka öllum þeim sem mundu eftir mér í gær og það voru ekki fáir. takk fyrir allar fallegu og góðu kveðjurnar góða fólk, það er greinilega ekki vöntun á indælum gaurum í kringum mig.
helst ber þó að nefna nýja fjölskyldumeðliminn en ég og örninn minn gátum barn í gær, eiginlega gaf örninn mér krúttið í afmælisgjöf og ég læt hér fylgja með mynd af henni. hún heitir skaði eldjárn eftir konu njarðar. jötnamey sú kom upphaflega frá þrymheimi til ásgarðs til að hefna dauða föður síns en æsirnir buðu henni að giftast einum af mönnunum í skaðabætur ("hence" SKAÐAbætur). skaði ætlaði upphaflega að velja sér baldur til festu en af því að hún fékk ekki að sjá nema fæturna á mönnunum sem hún mátti giftast fipaðist henni og valdi njörð í staðinn fyrir baldur. þau skildu náttúrulega síðar meir... en okkar skaði er enginn jötunn, hún er agnarsmátt kríli og sá skringilegasta munstraði köttur sem ég hef á ævinni séð, hún er næsrum eins og zebrahestur.
og svo fékk ég PLAYSTATION TÖLVU!!!! líka frá erninum mínum að sjálfsögðu... ég mun ekki sjást neitt úti við á næstunni.

HANN Á AFMÆLI Í DAG,
HANN Á AFMÆLI Í DAG,
HANN Á AFMÆLI HANN TINNBERT,
HANN Á AFMÆLI Í DAAAAAAAG...

jæja góðir hálsar, þá er hann runninn upp, fæðingardagurinn sjálfur. klukkan er 6:06 að morgni dags og það eru aðeins rúmar 20 mínútur síðan það voru nákvæmlega 27 ár liðin síðan ég leit þessa grimmu veröld fyrst augum, sé ekki eftir því nema svona 20% af tímanum. og ég er andvaka eins og aðrar nætur en það er svosum í lagi því ÉG Á AFMÆLI!!! auk þess fannst mér eitthvað sniðugt að stilla einhvern "reminder" í símanum mínum fyrir löngu síðan þannig að nákvæmlega á því augnabliki og fæðingarstund mín rann upp áðan fór að pípa ægilega í símanum. ég hefði líklega á að hugsa útí það á sínum tíma að ég myndi kannski vera nýbyrjuð á lundarlyftu og eiga erfitt með svefn þegar mér duttu þessi heimskupör í hug. en hvað um það... ég reyni kannski að punga út nokkra klukkutíma af svefni í viðbót. hafið það gott í dag elsku pysjurnar mínar.

seinasti dagur fyrir afmæli... í dag hef ég lagt mér til munns hálfa pulsu með engu, hraunbita og ís. þetta er líklega ekki hollt en það væri ágætt að fara að passa í fötin sín aftur.
í dag gerði ég mér vel grein fyrir því að ég veit ósköp lítið um lífið... ég veit t.d. ekki hvað stýrivextir eru.
maður spurði örninn minn hvort ég væri orðin 18 ára þegar ég ruddist með eina hundraðkallinn minn í spilakassa í dag, var að reyna að freista gæfunnar. við skelltum bæði stórkallalega uppúr og maðurinn dauð-skammaðist sín. "nei, reyndar verð ég 27 ára á morgun og ég á erfiðara með að trúa því en þú".

afmælisbarn morgundagsins!

á ég að segja ykkur mína skoðun á því hvers vegna "blóðið" í dömubindaauglýsingum er blátt? það er vegna þess að karlmenn þola ekki að vita að konum blæði rauðu einu sinni í mánuði á stað sem þeir elska að troða hinum heilanum sínum inní, þeim finnst það ógeðslegt, þeir vilja sem minnst af því vita og hvað þá sjá það. þess vegna er "blóðið" í dömubindaauglýsingum haft blátt, svo karlmenn þurfi síður að upplifa viðbjóðinn og óhuggulegheitin sem fylgja því að lifa í "splatter-mynd" einu sinni í mánuði. blátt ku nefnilega hafa hreinsunaráhrif á fólk, fólki finnst blár litur tákn um hreinlæti. og hana nú! p.s. þessum þankagangi er ekki beint að neinum einum karlmanni persónulega, bara svona "over all". mér finnast karlmenn ágætis fyrirbæri og hinn heilinn þeirra mjög fínn til síns brúks.

að drekka bjór er reyndar ekki í boði núna útaf lundarlyftunni en það stendur hvergi að andlega vanheilir megi ekki hlusta á djass...

samkvæmt útreikningum mínum er ég vor-greddu-barn, það er ekki eitthvað sem mig langar til að fara nánar útí.
mér finnst með ólíkindum tíminn og púðrið sem fyrrverandi kærastinn minn eyðir í að fá sig skírðan eftir plast ruslafötum. ég meina þetta vel en mér finnst það samt óskaplega fyndið.
það rymur í kettinum mínum undir glugganum og ég vildi að það væri myrkur svo ég gæti bara horft á vídjó með góðri samvisku.
mig dreymir um að fara á múladjass annað kvöld í þjóðleikhúskjallaranum og drekka bjór og hlusta á góða tónlist. ef að fjárhagur leyfir og ég er nú einu sinni afmælisbarn fimmtudagsins fer ég og tek örninn minn með.

mig langar til amsterdam í skóla, mig vantar peninga og ég á afmæli ekki á morgun heldur hinn! ég nenni ekki að skrifa, nenni engu "for that matter"... en ég nenni að eiga afmæli á fimmtudaginn, get ekki beðið, hlakka svo til. keypti mér freyðivín og jarðaber áðan til að borða í morgunmat þegar ég vakna á afmælisdaginn. mér dauðleiðist samt að vera tinnbert núna, finnst hann alger aumingi.

nú er það að gerast... klukkan er 14:25 og hin daglega værð hellist yfir mig, öll plön fá að fjúka fyrir lúrinn. vaknaði samt fyrir sjö í morgun (af óviðráðanlegum orsökum) og kláraði ritgerð um mexíkóborg sem ég er helvíti ánægð með... zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz...

jesús minn almáttugur og gluð hjálpi mér!!! ég HATA jarðskjálfta... fann hann einhver annar? úff, hárin rísa á hnakkanum á mér og ég fæ gæsahúð og alskyns annars konar líkamleg viðbrögð við jarðskjálftum. djöfuls andstyggð... en ég á afmæli á fimmtudaginn!!!! vííííhaaaaaaa!

hvers vegna er i-ið í titlinum á tímaritinu birta öfugt? er þetta eitthvert djöflatákn?

æj, mér leiðist eitthvað... nenni samt engu, er bara að bíða eftir því að vinnan byrji... ég gæti svosum gert heilmargt, t.d. lært, tekið til, vaskað upp, fengið mér kríu (það er reyndar "banalt" og gæti endað illa), hent öllu myglaða dótinu úr ísskápnum en ég nenni því ekki, nýti morgundaginn í það og svo er matarboð hjá stóru systur um kveldið. í kvöld ætla ég að hafa það huggulegt eftir vinnu og hlakka til afmælisins, ég er svo hrifin af því svona á veturna. en núna, akkúrat núna ætla ég bara að hanga og hlusta á sigga ármann... þið ættuð líka að hlusta á hann, yndisleg mússík. ætli ég geti grafið eitthvað kalhæðið og fyndið uppúr fylgsnum hugans og sagt ykkur? ég er að hugsa...

ég og örninn minn erum núna búin að vera saman í "eitt barn" eða níu mánuði. ég er samt ekki að telja, man þetta bara óvart. einu sinni átti ég kærasta og við héldum uppá öll afmæli: "hey, við erum búin að vera saman í 7 mánuði, 2 vikur og 5 daga... út að borða!!!" og ég fékk eiginlega ógeð á því, með fullri virðingu fyrir þeim manni og því sambandi (gluð hvað ég vona að ég sé ekki að vera illgjörn núna). ég nenni engan veginn að hugsa útí þesslags hluti núna, finnst bara gaman að tíminn líði og að einn dagur var aðeins öðruvísi en hinir af því að þá urðum við kærustupar. ekkert stress eða "panik" yfir einhverjum dagsetningum og afmælum, bara dásamlega afslappað.

undanfarna daga hef ég mjög mikið verið að hugsa um þunglyndið, fordómana - mína og annarra, hvernig ég geti hraðað batanum (dauðleiðist reyndar að tala um þetta sem sjúkdóm, finnst það "morbit" og niðurdrepandi) og hvernig ég geti gert það að hluta af mér án mótþróa því það er það sem þessi sjúkdómur er. hann ER ekki ég en hann er HLUTI af mér og verður það kannski alltaf, að öllum líkindum, ég þarf bara að læra að sættast við hann og þá held ég að þetta verði ekki jafn erfitt. stundum þykir mér vænt um þunglyndið en oftast hata ég það, af skiljanlegum ástæðum en til að ég geti lært að lifa með því held ég að ég þurfi að hætta að líta á þetta sem feimnismál og hætta að skammast mín fyrir það. og liður í því er einmitt að skrifa svona opinskátt um það hér. næsti liður er að byrja að tala um það án þess að skammast mín, ég geri mér reyndar grein fyrir því að það muni kosta augngotur og fjarrænu (mjög merkilegt og ætti að vera rannsakað: um leið og fólk fer að tala um þunglyndi og þá sérstaklega þegar þunglyndir tala um þunglyndi fær fólk svona fjarrænt blik í augun eins og þegar maður fer til kvensjúkdómalæknis og reynir að leiða það hjá sér með veður-spjalli að það sé semi-ókunnugur maður að stara uppí manns allra-heilagasta) en ég ætla samt að gera það. návæmlega eins og ef ég hefði fengið krabbamein og væri nú í meðferð við því, ég er ekki að deyja en sumir dagar er verri en aðrir og ég a ekki að þurfa að fela það fyrir neinum. þið botnið örugglega ekkert í þessu...

það er búið að stofna kvikmyndaklúbb í skólanum hjá kvikmyndafræðinni og ef ég væri ekki svona feimin myndi ég gjarnan vilja taka þátt í því starfi. en hvað um það, kannski með tímanum... þá er alltaf hist í stúdentakjallaranum á föstudögum kl. 15 og glápt á kvikmyndir og fyrsti dagurinn er í dag. ég nenni ekki af því að ég er að fara að vinna og vildi helst geta fengið mér bjór með glápinu svo ég ætla næsta föstudag. ég vona bara að fólk verði duglegt að mæta því mér finnst þetta frábært og það verða einhverjir að mæta til að þetta haldist gangandi. kannski þið viljið koma...

úff, ég er að hugsa svo mikið núna um allt en mér líður vel og ég kann að meta það því það er ekki sjálfgefið. ég get ekki gert hlutina nema "litterally" svo að ég sló hugmyndina af að lifa hvern dag eins og hann væri minn síðasti. það myndi bara enda með óþarfa fjárútlátum, barsmíðum og vitleysu.

9. mars:

1979: tinnbert ævarsson fæðist (27 ára)
1964: juliette binoche, leikkona og fyrirsæta fæðist (42 ára)
1960: linda fiorentino, leikkona fæðist (46 ára)
1959: barbie "fæðist" (gæti þ.a.l. verið móðir mín) (47 ára)
1950: edgar rice burroughs, höfundur tarzan bókanna deyr
1943: bobby fischer, gyðingahatari og skákmeistari fæðist (63 ára)
1934: yuri gagarin, fyrsti maðurinn til að fara útí geim fæðist (til gamans má geta að hann var bara 157 cm. á hæð, 8 cm. minni en ég. hahahahaha...) (72 ára)
1933: philip roth, rithöfundur fæðist (73 ára og jafngamall og líffræðilegur faðir minn)
1918: george rockwell, listamaður fæðist (88 ára)

... ég veit ekki meir um 9. mars sem er ágætt því þetta er minn dagur!

nú get ég með sanni sagt... ég á afmæli næsta fimmtudag! þunglyndi á undanhaldi en ég vil samt ekki "jinxa" neinu. see ya!

ég á mér nýtt listrænt ædol og hann heitir eða hét stan brakhage. ef þið "klikkið" á nafnið hans fariði inná áhugaverða síðu um hann... og merkilegt nokk þá dó hann daginn sem ég varð 24 ára. ég reyni að taka því ekki persónulega.

afhverju eru gerð morgunkorn sem eru ekkert annað en sælgæti? ég fyllist græðgi þegar ég fæ mér svoleiðis morgunkorn, fæ mér tvær skálar og er svo bumbult í marga tíma á eftir. ég ætla að byrja að kaupa seríós aftur.

mig langar til að minnast á það að það er mikið af góðu fólki sem les þessa síðu og skilur eftir sig uppörvandi og vonar-vekjandi skilaboð. ég kann virkilega að meta það...

símafóbía er viðurkennt fyrirbæri. fyrir þá sem þurfa nauðsynlega að ná í mig bendi ég á hina sívinsælu samskiptatækni, SMS. eða MSN: tinnati@hotmail.com eða þá bara tölvupóst: kirsuber@gmail.com. ég þarf að stinga höfðinu í sand...

ég á að vera að læra fyrir próf sem ég er að fara í eftir nokkra klukkutíma, ég átti að byrja að læra fyrir þetta próf fyrir nokkrum dögum síðan en hef ekki getað komið mér í það. afhverju? jú, af því að ég fer að hugsa um prófið og byrja að fyllast kvíða. þá reyni ég að sannfæra sjálfa mig um að það sé óþarfi, ég er að læra það sem mér finnst skemmtilegast í heimi. en allt kemur fyrir ekki, ekkert virkar og ég lokast inní einhverju ónotuðu hólfi í heilanum á mér. sjálfhelda í eigin huga. ég veit ekki afhverju ég er að reyna þetta, ég er augljóslega fædd til að vera öryrki. þetta er undarlegt... það lokast allt.

annars elduðum við saltkjöt og baunir og rófur (takk hjörtur) í gær að sjálfsögðu. og svo buðum við þrándi í mat því allir ættu að njóta góðs af þeim herramannsmat sem saltkjöt & baunir er. ég keypti ekki sérvalið kjöt af því að ég vildi frekar vera sparsöm og uppskar þ.a.l. nokkra ágætis bita og tvo sem voru BARA fita en við náðum öll að verða södd... æj... hausinn á mér er að springa og ég nenni þessu ekki.